Η Αναστασία Γκίτση συνομιλεί ποιητικά με τον Στέργιο Τσακίρη σε κοινό εικαστικό τόπο που έχει δημιουργήσει, αυτή τη φορά, η Αγγελική Λάλου. O ένας δημιουργός συμπαρασύρει τον άλλον σε μια εκ προοιμίου καθορισμένη καλλιτεχνική δημιουργία που, μέχρι να ολοκληρωθεί, έχει μεταλλαχθεί σ’ενα πεδίο δράσης λέξεων και σχεδίου το οποίο δεν ανήκει αποκλειστικά στον ένα αλλά και στους τρεις μαζί. Η συνομιλία, που ξεκίνησε το 2013, δημοσιευμένη κάθε χρονιά σε διαφορετικό λογοτεχνικό περιοδικό -έντυπο ή ηλεκτρονικό- φέτος φιλοξενείται στη Θράκα
Αγγελική Λάλου
Στέργιος Τσακίρης
ΤΑ ΥΠΟΥΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Στην Αναστασία Γκίτση
Τα πράγματα, όσο κι αν φαίνονται απλά ή αθώα,
μπορεί να γίνουν ύπουλα,
να σε ταράξουν.
Για παράδειγμα,
μισό κιλό σαρδέλες
τις έψησες, τις έφαγες καλά καλά
και τώρα πλένεις το ταψί.
Το δέρμα και τα λέπια τους
στον πάτο έχουν κολλήσει-
ψηφιδωτό με ασήμι
τεχνίτη άγνωστου.
Δε λεν να φύγουν,
παρά το τρίψιμο και μούλιασμα ωρών.
Έτσι και οι πληγές του χρόνου,
τα μαζεμένα απωθημένα κι οι αρνήσεις,
κολλούν για τα καλά στον πάτο της μνήμης.
Κολλούνε στον καθρέφτη του κορμιού.
Μαζεύονται σε σκοτεινές γωνιές κι ουρλιάζουν,
εκεί που δεν το περιμένεις.
Κι ύστερα πάλι κρύβονται,
και πάλι απ’ την αρχή.
Με τίποτα δεν ησυχάζουν. Με τίποτα.
Όσο κι αν προσπαθείς,
έστω κι εκπρόθεσμα,
να επουλώσεις.
Ύπουλα πράγματα οι πληγές, με προσωπείο.
Με τίποτα δεν ησυχάζουν. Με τίποτα.
Αναστασία
Γκίτση
ΤΟ ΑΤΕΛΕΣ
ΠΡΑΓΜΑ
Στον Στέργιο Τσακίρη
κι όμως
πίσω από την εγκαταλλελειμένη οξεία
κανένας δεν αντιλήφθηκε
τη θλίψη μου
-πατέρα τί κι αν έμαθα γράμματα!
το κουκούτσι της ατέλειας
μου τρώει ακόμη τα σωθικά
