Στο λιμάνι
του Ντακάρ
Μακριά από
την παλιά πόλη του Μπαριλότσε
ένα
λουλούδι , δέκα
μαζί
διαλύουν
ένα πλοίο
και
ίσως
ανοίγει η κοιλάδα τα χρώματα
μα
Είμαι
σίγουρος
Οι
ναυτικοί τις νύχτες
Πετούν
γυναίκες στη θάλασσα
Να
καθαρίσει μάλλον η σκέψη τους
Να
εμπλουτίσουν αίμα κάθε υδάτινη σπιθαμή.
*
Έχει ένα
τρυπημένο οστό
Κι από
μέσα του αναβλύζει
το γάλα
Στο
οροπέδιο
Την απεχθάνονται:
Αυτό το
κοχύλι
Αυτό το
κοχύλι λένε που έχω
Αυτό το
κοχύλι που έχω
Μέσα μου
Μετρά τους
νόμους σαν κωπηλάτης
Ιχνηλατεί
Όλα τα
δύει και βρίσκουν τη χαρά τους
*
Στις
γιορτές ο πόλεμος σταματούσε.
Ανοίγαμε
τότε
Οι
ξένοι
λυρικά
τις
ομπρέλες
μας
και τα δόντια έλαμπαν
και το
δέρμα που κατοικούσαμε
λογαριαζόταν
εκεί
όπου τα
στάχια ψηλότερα των ώμων
όπου η
θάλασσα
ευλαβικά
γίνεται
ένα με
τη
γη
η σκέψη το
σώμα ο λόγος
στο τέλος
ένα
κι
ένα
σαν
εκκλησιές
έπεφταν
χωριστά
ανάλογα με
τη φήμη τους.
*
Διαβάστηκαν στην εκδήλωση της θράκας “πριν το βιβλίο”
5/10/2018 Νύχτα πολιτισμού
βιβλιοπωλείο “επί λέξει”
στα πλαίσια της παγκόσμιας πρωτεύουσας βιβλίου
