Μια φορά κι έναν καιρό…
Μια φορά κι έναν καιρό
Ήταν ο τρόπος να λέμε παραμύθια στα παιδιά
Δίχως να βάζουνε τα κλάματα.
Ξυπόλυτος και άπλυτος
Μα ήταν ντελικάτης, μπεσαλής.
Ενίοτε γυρνούσε με τον λύκο μες στο δάσος
Κάθε φορά παίζανε ‘θα με φας δεν θα με φας’
Και ολοένα ξέφευγε απ’ τα κοφτερά του σχέδια.
Ύστερα χάλασε το παραμύθι, ξεχείλωσε
Ο λύκος εγέρασε, μαζί κι ο τρόπος μας
Να λέμε παραμύθια στα παιδιά.
Μόνο η ανέμη ξέμεινε αχάλαστη στο χρόνο
πνιγμένη στα ξερόχορτα της ανάγκης
κλώτσους να της δίνουμε να γυρίζει
κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Ο θρύλος
Θρυλείται πως η άλωση της ιστορίας
όπως την ξέρουμε
ξεκίνησε από μνήμη του Μωάμεθ παιδική
που γνώριζε από κερκόπορτες
κι άλλες γνωστές δεύτερες αναγνώσεις
Κι από τότε σφραγισμένη μνήμη
Μα στην Πόλη δεν κατέφθασε ποτέ
Κι ας είχε ισχυρά διαπιστευτήρια
Δεν έριξε καμία μπάλα το κανόνι της
Ποτέ δεν ήχησε εκσφενδόνιση
Παραδόθηκε εν ειρήνη το δικαίωμα της μνήμης
Στης έρευνας τα όμματα τα ασεβή.
Να γιατί
πίσω από κάθε αληθινή ιστορία
Κρύβεται σαν το σκουλήκι
Ένας τρόπος βλάσφημος
Να την αφηγηθείς.
