Φραντζέσκα Άβερμπαχ
Άτιτλο
Ούτε που ταραχτήκαμε απ’ το ανώφελο.
Αν το μέσα μου μου μιλούσε
μάλλον θα έτρεχε ζαλισμένο στη βροχή.
Ας αφεθούμε στο ουρλιαχτό μας επιτέλους
χωρίς να μένουμε καθισμένοι με τα νυχτόβια τρέμουλα .
Την ομίχλη να την προσπερνάς:
μόνο εκεί έχει απέραντη ομορφιά
– δεν έχουν πυροβολίσει ακόμα προς το μέρος μας-
Το πρόσωπο σου είναι ένα κάτασπρο πουλί
που σύντομα θα έχει εξημερωθεί.
Ερημωμένος- Συντετριμένος από τον τελειωμό μας.
Δίχως καμία ενοχή
κοιτάμε κατάματα την απιθανότητα μας,
και δεν εγκαταλείπουμε,
για ένα όνειρο παραμένουμε.
Θα υποδυθώ έναν ήρωα από τα παιδικά μου χρόνια
η τόλμη της νιότης μας αφήνει πάντοτε ελεύθερους.
Διότι στο τέλος, γονατισμένοι απ’ το φόβο
λαχταράμε μια απόδραση.
