Δημήτριος Δημητριάδης
Δύο ποιήματα
Το χρονικό της σιωπής (1)
Δεν ζητώ να γυρίσω πίσω στους λευκούς ποταμούς της άγουρης σκέψης
στο νεφέλωμα της παλάμης φωλιά για τις μέλισσες
στο μαλακό χώμα της αδούλευτης γης δεν ζητώ να γυρίσω
επαίτης ήδη των σχημάτων και των χρωμάτων που στόχευα στα όνειρα
αστραπές γύρω μου κι εγώ ανακάλυπτα τα πρωτοβρόχια
άτολμος απέναντι στα επακόλουθα έπαιζα με τα σπίρτα μικρό παιδί
αγνοώντας την δύναμη της σάρκας να στέκει πυρίμαχη κάτω από το νερό
εκεί που αναπόδραστα παραμονεύουν προσχήματα κι ενήλικα παραμύθια
και πνιγηρή ζέστη στο λυκαυγές
παραβλέποντας την ολοφανή αλήθεια πως ό,τι γλυτώνει απ’το χαλάζι
είναι μόνο το κόκκινο σταφύλι πάνω στο τραπέζι
υπόλοιπο του μεσημεριού κι ενός μοναχικού απογεύματος.
*
Το χρονικό
της σιωπής (2)
Δεν προσβλέπω
στο ανέφικτο των εφτά ζωών
άδειες καρέκλες
φυτρώνουν στον κήπο να δελεάσουν
τις ανάσες των
περαστικών προσφέροντας κονιάκ
και λίγα παξιμάδια
ξαπλωμένος
ανάσκελα κορυφώνω την απόγνωση
στον καπνό του
τσιγάρου και από ’κει στο διάκενο
μεταξύ της σιγής
και της άλαλης σκέψης
στριμώχνω την
ονείρωξη σε κάθε γωνία
φτύνοντας με
ανακούφιση στο μαξιλάρι
τις προφάσεις
τις προφητείες
την πλανερή
παράνοια του βυθού
και την λευκή
αμετάκλητη πείνα.
