Τρία
τραγούδια για την παιδική ηλικία
Έτσι ήμασταν κι εμείς
μικρά πετράδια του
σύμπαντος
ιππότες, Θησέας κι
Ηρακλής
αγρίμια, σειρήνες
και πυγολαμπίδες της
νύχτας
ανάμεσα σε πεταμένες
κουβέρτες
μεγαλώσαμε
με τη μονόπολη, το
ποδοοσφαιράκι,
τις αλάνες,
σκοτεινές στιγμές και
ξύλο
μπάλες και μικρά βαγόνια
τραίνου
δίπλα από κοιμισμένους
γονείς
πατεράδες γίγαντες
αδύναμους,
χωρίς συνείδηση του
τρόμου,
γραμματόσημα μικρά
σε δελτάρια απλής
επικοινωνίας
μανές τρελές,
θεές,
υστερικές,
μεγαλόσωμες, μικρόσωμες,
αδύναμες,
να κλάνουν και να
ρεύονται
την αγάπη που δεν
μπορούσαν
να μασήσουν
ΙΙ
σε κλειστά δωμάτια
μεγάλωσαν
οι ζωές μας,
μ’ ανοιχτά παράθυρα
ανοιχτές πληγές
σε διαδρόμους
που έβγαζαν
στις τουαλέτες των
γειτόνων
και φωνές
πολλές φωνές
και μεθυσμένους άντρες
μοναχικούς
πολύ μοναχικούς
να παλεύουν με τα
σπασμένα
πιάτα της κουζίνας
και τα ερείπια της
καρδιάς
και με γυναίκες
πολλές γυναίκες
τραυματισμένες στο
μέτωπο
και στην καρδιά
που βγήκαν
σε Λούνα Παρκ
και σε πλατείες
στους ιππόδρομους
να σουλατσάρουν
έτσι απλά, μονάχα,
κοιτάζοντας
κι ελπίζοντας
ΙΙΙ
Έτσι μεγαλώσαμε και
γίναμε
αυτό που γίναμε
λίγο σοκολάτα Ίον
λίγο σάμαλι,
με χτυπήματα στην πλάτη
στην καρδιά,
χαλασμένα παιγνίδια
χαλασμένες ζωές
μερέντα κι αλάτι
τσιμέντο και κατράμι
και αποδράσαμε
από δέντρο σε δέντρο
από γυναίκα σε γυναίκα
και στη βροχή
έσβησε στην πλάτη
αυτό που γράψαμε ο ένας
για τον άλλο
και γίναμε
το βαθύ απωθημένο δέρμα
της ζωής
ψημένο από τον καύσωνα
της παιδικής ηλικίας
Ένας ψυχωτικός άγγελος
κατέβηκε
κι άφησε ένα μιλφέιγ
στο πιάτο της ζωής
μας
χωρίς να μας μιλήσει
