ΒΙΤΡΙΝΑ
Θα ’ναι περίπου δυο χρόνια
που έχει να πατήσει το πόδι του πελάτης
σε αυτή την τρύπα.
Επένδυσα όλο το συναίσθημα
σε ακριβές αγάπες,
σπάνιους έρωτες
και σε κομμάτια μοναξιάς
εισαγωγής.
Τώρα.
Άλλα σαπίζουν στο πατάρι
και άλλα πνιγήκανε στη σκόνη.
Ο υπάλληλος,
προτίμησε να κρεμαστεί στην αποθήκη.
Και όσο για την βιτρίνα, το καμάρι μου,
δεξιά οι εντάσεις, αριστερά το μέτρο,
οι στίχοι λίγο πιο μπροστά
και κάπου ανάμεσα και κάποιο νόημα
να παίζει.
Κλείστο φίλε.
Οι δάσκαλοι και οι σπουδαίοι δεν κοντοστέκονται,
ούτε οι σοφοί.
Και οι ταραξίες,
δεν χαραμίζουν πέτρα να σε σπάσουν.
***
ΠΑΛΤΟ
Και κάθε μέρα
που άνοιγα την ντουλάπα
να διαλέξω,
έβλεπα κρεμασμένο ένα παλτό.
[..το πρώτο που αγόρασα στο γούστο μου..]
Έστεκε σε μιαν άκρη εκτός μόδας
έχοντας ξεπληρώσει καταδίκες μου.
Το φόραγα παλιά,
πάνω απ΄την κάθε μέρα
και η αλήθεια ήταν πως τη ζέσταινε.
Οι μέρες που πρόδιδα τις επιθυμίες μου
περνούσαν την αγχόνη απ΄τον γιακά,
όπως αρμόζει στους φονιάδες
κάποιου έρωτα
και τους φαιδρούς του συναισθήματος τους κλέφτες.
Όπως μετρούσα τα κουμπιά
που πλέον λείπουν,
το φόρεσα στερνή φορά
του εαυτού μου.
Χωρίς καθρέφτη,
είδα αυτό το τέλος το άδικο.
Τον θάνατο μετ’ εξευτελισμού
της πιο ωραίας αθωότητας
που έζησα.
Ας είναι…
Τώρα δεν θα ξαναφορέσω το παλτό.
Και ήταν κρίμα
τόσο για την αθωότητα.
και άλλο τόσο για τα λόγια που περάσανε
Που ντράπηκα τότε να σου τα πω
και τα άφησα θαμμένα μες τις τσέπες.
