 |
| Willy Ronis |
Έφυγες…
Εντάξει. Δεν κλαίω άλλο.
Μεγάλωσα πια για τα δάκρυα και τις φασαρίες.
Mε κούρασαν κιόλας τα ποιήματα που δεν έγραψα,
οι τόποι που δεν είδα με στοιχειώνουν ήδη,
και τα φιλιά που δεν πήρα μου έκαψαν τα χείλη.
Θα κλειστώ στο κλουβί της σκόνης.
Ήσυχα.
Θα σύρω το σώμα μου,
την μόνη αλήθεια μου,
και θα δεχτώ ένα σημάδι στο λαιμό.
Στηλώνω τα μάτια μου στον δεσμοφύλακα.
Κύριε, εκτελεστή αγαπημένε
κοίταξε με μέσα στην υπέρτατη εξαθλίωση
και γέλα τώρα που μπορείς,
αν σου βαστάει.
Μα θαρρώ πως ξόδεψα ήδη πολύ χρόνο
να γράφω αυτό το ποίημα για σένα.
Έφτασε το Φθινόπωρο.
Η εποχή των αποχωρήσεων και των νέων αρχών
και τα σημάδια μου ξεθώριασαν πια.
