εκδ. Γαβριηλίδης
Ø [Το Πέμπτο Σφυρί]
Το ιερό κρύβεται στο
νέο
Η μόνη μυθική εποχή
είναι το μέλλον
Διόνυσε περήφανη ευφυΐα
Χτυπάς το πέμπτο σφυρί
το πιο ανήσυχο
Στο τέλος της λάμψης
στην αρχή της ζωής
Λέει ο δυνάμει τυφλός
Στον ήδη τυφλό
Εγώ που δεν γνώριζα
τίποτα τη σταμάτησα
Εγώ με τη σοφία μου
μόνο
Σαν τα λόγια μοιράρηδων
Που καλούν κουτσούς
δαίμονες
Βίος-Θάνατος-Βίος
Πόσες άνοιξες έχεις
βιώσει
107 βήματα
Οργή και μελαγχολία
Αδέσμευτη κοσμογονία
Ένας χρυσός κύκλος
Και μέσα του μια θάλασσα
με πολλά ονόματα
Που δεν θα ’πρεπε να
’χει κανένα
Κρύβονται αετός και
φίδι
Στα τέσσερα σημεία
Ανήκουν στους Κύριους
της Αναπνοής
Και η εμπειρία της ζωής
Απρόσιτη
[Θέλω να σε
φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο
εύκολος]
Ενθουσιασμένη σε
ανακάλυψα
Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών
να παιχνιδίζουν γύρω σου
Κι ένιωσα τη γλώσσα σου
στο αίμα μου
Όλοι μιλούσαν γι’αυτό
το πλεονέκτημα
που θα μου αποκαλύψεις
Πες μου λοιπόν από πού
βγαίνουν τόσοι νεκροί
Δεν είναι συναίσθημα
η μελαγχολία μικρή
Είναι τρόπος να υπάρχεις
Όπως όταν ξεκουράζεις
το πρόσωπο στα γόνατα σου
Και κοιτάς έξω σαν να
ακούς το κύμα
Από εκείνη τη θάλασσα
που απαρνηθήκαμε
Κι αν πάλι βρίσκεις
ερωτεύσιμες τις πλάνες
Πόσο λες να μας πονέσει
η ελπίδα
Αν πρέπει να ταχτώ
Θα ταχτώ στη φαντασία
Εδώ που είμαι βρέχει
Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη
στη φωτογραφία
Φέρεις την Kίνηση
Τη μανία του πανικού
Μα τον εξεγερμένο έρωτά
μας
Απειλεί η αγάπη ακόμα
Δεν ξέρουμε να λέμε σ’
αγαπώ
Χωρίς αλάτι στα χείλη
Θα ζήσουμε ανάμεσα σε
δύο καθρέφτες
Tι έχει πάει τόσο λάθος
μαζί σου
Για να μου αρέσεις τόσο
πολύ
Θέλω να σε φιλήσω
Εκεί που ο θάνατος
μοιάζει πιο εύκολος
[ανάμεσα
σε όσα πέφτει η σκιά]
Όσα έχουμε υποφέρει
Τα υποφέραμε μετά την
ύπνωση
Στον πόνο των συνεχόμενων
ορίων
Εκεί που δεν υπάρχουν
νύχια στους τοίχους
Δεν υπάρχουν κανόνες
Τους έχουμε καταργήσει
όλους
Και όσα χάσαμε στην
αναμονή
Τα ακούμε τώρα σε μια
γλώσσα που δεν λέει να αρθρωθεί
Χαϊδεύουμε ήδη το
γρασίδι που θα φυτρώνει
Πάνω από εμάς και τις
πολιτείες μας
Ξεστράτισαν οι ενοχές
μας
Και οι τύψεις έχουν
πάρει πλέον το μέρος μας
Γνωρίζουμε πού κρύβεται
η σκιά της θάλασσας
Και είπαμε
Νερό ας γίνουμε
Νερό χωρίς μνήμη
Ανάμεσα σε όσα πέφτει
η σκιά
Απαγορευμένα παιχνίδια
Όπως το σκοτάδι σε
φωτεινές εποχές
Τα χαλάσαμε τα βλέμματά
μας
Τα χαρίσαμε τα πιο
όμορφα απογεύματά μας
Με τις μισοφορεμένες
μάσκες που γνωριστήκαμε
Δεν έχει πιο μακριά από
εδώ
Φταίει το λέρωμα της
άμμου
Και η δυσκολία των
κυμάτων
Αναμένουμε το πέρασμα
στην ύλη
Με περίεργα αρώματα
Συντρόφευσέ μας τώρα
φωτιά
Αναζητούμε τη μέρα
Ονομάζοντας το πιθανό
Και απαντώντας στο
απίθανο
Είναι το πάθος της
άρνησης
Στην απληστία της πτήσης
Τάξη και κραδασμοί
Στην κυμαινόμενη
ιεραρχία τους
Στην κοιλάδα του κενού
Ζώντας τη μνήμη μες στο
χρόνο
Συναντηθήκαμε σε μια
παραλογή του παράλογου
Με όποιον είναι στον
κόσμο
Μα όχι αυτού του κόσμου
Γυρεύουμε ακόμα το θεό
Που σκοντάφτει στα
πόδια μας
Ξένοι της μνήμης
Πρόσωπα που κατοικούν
μέσα σου
Και ποτέ δεν γνώρισες
Φέρνουμε τις ευχές του
πάθους
Όπως μυρίζουν τα
νυχτολούλουδα τις νύχτες του Σεπτέμβρη
Η ζέστη μας κάλεσε στη
δροσιά
Κι εμείς την αγνοήσαμε
Συντρόφευσέ μας τώρα
φωτιά
Ανάμεσα σε όσα πέφτει
η σκιά
