εκδ. Σαιξπηρικον
Για την Φελίτε Μποάουερ στο Βερολίνο
11 Δεκεμβρίου 1912
Για τη δεσποινίδα Φελίτσε Μπάουερ
την εύνοια της να αποκτήσω
με τις αναμνήσεις αυτές
από παλιούς καιρούς και άτυχους
*
4 Μάιου 1923
Αλλά αν γινόταν μέσα σ’ ένα μυαλό
να συνυπάρξει χωρίς διχόνοια
*
14 Ιουλίου 1916
Στο θολωμένο μυαλό χτυπά ένα ρολόι
Άκου το καθώς μπαίνει στο σπίτι
*
Αύγουστος ως τέλη του 1920
Όρθια τ’ απομεινάρια,
τα λυμένα απ’τη χαρά μέλη,
τα χαλαρά γόνατα,
στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ το μπαλκόνι.
Στο βάθος φύλλα λιγοστά,
σκουρόχρωμα σα μαλλιά.
Λαχτάρα μου ήταν τ’ αρχαία χρόνια
λαχτάρα μου ήταν το παρόν
λαχτάρα μου ήταν το μέλλον
και μ’ όλα αυτά πεθαίνω σ’ ένα μικρό φυλάκειο
στην άκρη του δρόμου
σ’ ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο
σ’ ένα δημόσιο κτήμα
τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας
να συγκρατηθώ να μην το κομματιάσω.
Τη ζωή μου ξόδεψα πολεμώντας τον πόθο μου
να την τελειώσω.
