εκδ. Σαιξπηρικον 

Για την Φελίτε Μποάουερ στο Βερολίνο

11 Δεκεμβρίου 1912

Για τη δεσποινίδα Φελίτσε Μπάουερ

την εύνοια της να αποκτήσω

με τις αναμνήσεις αυτές

από παλιούς καιρούς και άτυχους

*

4 Μάιου 1923 

Αλλά αν γινόταν μέσα σ’ ένα μυαλό

να συνυπάρξει χωρίς διχόνοια

*

14 Ιουλίου 1916

Στο θολωμένο μυαλό χτυπά ένα ρολόι

Άκου το καθώς μπαίνει στο σπίτι

*

Αύγουστος ως τέλη του 1920

Όρθια τ’ απομεινάρια,

τα λυμένα απ’τη χαρά μέλη,

τα χαλαρά γόνατα,

στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ το μπαλκόνι.

Στο βάθος φύλλα λιγοστά,

σκουρόχρωμα σα μαλλιά.

Λαχτάρα μου ήταν τ’ αρχαία χρόνια

λαχτάρα μου ήταν το παρόν

λαχτάρα μου ήταν το μέλλον

και μ’ όλα αυτά πεθαίνω σ’ ένα μικρό φυλάκειο

          στην άκρη του δρόμου

σ’ ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο

σ’ ένα δημόσιο κτήμα

τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας

να συγκρατηθώ να μην το κομματιάσω.

Τη ζωή μου ξόδεψα πολεμώντας τον πόθο μου

να την τελειώσω.