Μόνοι με όλους
η
σάρκα καλύπτει τα κόκκαλα
και
βάζουνε κι ένα μυαλό
εκεί
μέσα,
ενίοτε
και μια ψυχή,
κι
οι γυναίκες σπάνε
βάζα
στους τοίχους
κι
οι άντρες
μπεκρουλιάζουν
και
κανείς δεν βρίσκει τον
άνθρωπό του
μα
συνεχίζουν να
ψάχνουν
τα
κορμιά τους σέρνοντας
από
κρεβάτι σε κρεβάτι.
σάρκα
καλύπτει
τα κόκκαλα κι η
σάρκα
αναζητεί
κάτι
παραπάνω από
σάρκα.
δεν
υπάρχει ελπίδα
καμία:
είμαστε
όλοι παγιδευμένοι
από την ίδια
μοναχική
μοίρα.
κανείς
δεν βρίσκει
τον άνθρωπό του.
οι
χωματερές γεμίζουν
οι
μάντρες γεμίζουν
τα
τρελλάδικα γεμίζουν
τα
νοσοκομεία γεμίζουν
τα
νεκροταφεία γεμίζουν
άλλο δεν
γεμίζει
τίποτα.
Σας χαιρετώ, πως είστε;
τούτος
ο φόβος μην είν’ αυτό που στ’ αλήθεια
είναι:
νεκροί.
τουλάχιστον
δεν είναι έξω στους δρόμους,
φροντίζουν
να μένουν εντός, εκείνοι
οι
τρελοί με τα ωχρά πρόσωπα που
στήνονται
μονάχοι μπρος στις τηλεοράσεις τους,
οι
ζωές τους κατάφορτες μ’ ένα κονσερβοποιημένο,
κουτσουρεμένο γέλιο.
η
ιδανική τους γειτονιά
με
τα σταθμευμένα αυτοκίνητα
τους
κηπίσκους με τα καταπράσινα γρασίδια
τα
σπιτάκια
τις
πορτούλες που ανοιγοκλείνουν
κατά τις
βίζιτες των συγγενών
την
περίοδο των εορτών
οι
πόρτες να κλείνουν
πίσω
απ’ τους ψυχορραγούντες που αργοπεθαίνουν
πίσω
απ’ τους νεκρούς που είν’ ακόμα
ζωντανοί
στην
ήσυχη τη μέτρια γειτονιά σας
των
ελικόμορφων δρόμων
της
αγωνίας
της
σύγχυσης
του
τρόμου
του
φόβου
της
άγνοιας.
ένα
σκυλί κάθεται όρθιο πίσω από ‘να φράχτη.
ένας
άνδρας σιωπηλός μπρος στο παράθυρο.
Ο χορός της ζωής
η
περιοχή ανάμεσα στην ψυχή και το μυαλό
επηρεάζεται
ποικιλοτρόπως από την
εμπειρία—
κάποιοι
χάνουν εντελώς το μυαλό και γίνονται
ψυχή:
παράφρονες.
κάποιοι χάνουν
εντελώς την ψυχή και γίνονται
μυαλό:
διανοούμενοι.
κάποιοι
τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.
