Ο Αλέξιος Μάινας
γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29.2.1976, σπούδασε
Φιλοσοφία στη Βόννη και δουλεύει ως
μεταφραστής. Ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια
και μεταφράσεις του δημοσιεύονται σε
ελληνικά και γερμανόφωνα περιοδικά, σε
ανθολογίες και στο ραδιόφωνο. Μεμονωμένα
ποιήματα έχουν μεταφραστεί εκτός από
τα Γερμανικά και στα Αγγλικά, Γαλλικά
και Ιταλικά. Ατομικές συλλογές του: «Το
περιεχόμενο του υπόλοιπου» (εκδ.
Γαβριηλίδης, 2011), «Το ξυράφι του Όκαμ»
(εκδ. Μικρή Άρκτος, 2014). Το 2016 θα κυκλοφορήσει
η συλλογή του «Ο διαμελισμός του Αδάμ».
~~..~~
ΛΙΓΑ
ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ
Άρδευση
και σπονδές της δυναστείας των Τανγκ.
Έχει μαζευτεί μια
στρατιά μυρμήγκια
στο μαρμάρινο στηθαίο
του μπαλκονιού,
ξεχειλίζουν απ’
τις σχισμές στη βάση του τοίχου.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι
στη θάλασσα πριν από δεκαετίες.
Ήταν ένα απ’ τα
πρώτα ταξίδια στους αμμόλοφους του
Βορρά,
στο Βέστερλαντ με
το σκελετό του φαρόπλοιου
και το νησί Άμρουμ.
Έπεφτε νωρίς το
φθινόπωρο, σύννεφα στραγγίζαν το φως
και μοιραία φυσούσε γιατί θα ξεκίναγε
το σχολείο.
Υπήρχε μια μυρμηγκοφωλιά
στα δοκάρια που στήριζαν
τη στέγη του
παράσπιτου της αγροικίας που νοίκιαζε
ο θείος.
Απ’ τα παράθυρα
φαινόταν η μουλιασμένη έρημος
της
ρυτιδωμένης απ’ την άμπωτη άμμου,
η γάτα που ’κανε τη
δική της ανασκαφή,
το σμήνος των
γερανών που καθόταν στο πασσαλόπηγμα
εποπτεύοντας τον περίπατο του νερού.
Ο θείος υποδεχόταν
όρθιος το σούρουπο
μπροστά στο κενό
τζάκι και το σπαθί
πίνοντας και
παραπατώντας.
Η γυναίκα του
παραμόνευε για να ισιώσει το χαλί.
Οι αγοραίες προπόσεις
του θείου ξεπερνιούνταν με Μπραμς.
Θυμάμαι να κυνηγώ
τα μυρμήγκια που κατέβαιναν τον τοίχο
και ξεκάμπιζαν στο χαλί,
σκαρφάλωνα
με τα παπούτσια στο σοφά και τα συλλάμβανα
ανάμεσα σ’ ανεμόμυλους
κι απομιμήσεις των Φλαμανδών,
τα
σήκωνα με δυο δάχτυλα πάνω απ’ το στόμα
και τα ’τρωγα.
Η δανέζα νταντά, που
μονίμως καθάριζε φρούτα,
εμφανιζόταν
στην καμαρόπορτα σαν αρχάγγελος
και σφύριζε με τα
δόντια
για να μου αποσπάσει την προσοχή
χωρίς να με μαλώσει.
Ίσως γνωρίζω πολύ
περισσότερα πράγματα τώρα,
αλλά
κοιτώντας μέσα μου τα παλιά μυρμήγκια
να ξανοίγονται στο
τρικυμισμένο χαλί
μοιάζουν όλα τα
σημεία του χρόνου να εκτείνονται στην
ίδια ευθεία
σαν συλλαβές μιας
τελεσίδικης ρήσης,
και καθώς συλλέγεται
διαρκώς υλικό και υπάρχουν ευθύνες
είναι δύσκολο να σταθείς λίγο απόμερα
και να καταλάβεις τι μένει.
Από
την ανέκδοτη συλλογή:
«Ο
διαμελισμός του Αδάμ»
Αλέξιος
Μάινας © 2008-2015
Πρώτη
δημοσίευση: «Αναγνώσεις» της κυριακάτικης
Αυγής, 21.2.2016
https://thraca.gr/2016/02/blog-post_34.html
~~..~~
ΜΙΑ
ΜΕΡΑ
Καθρέφτες
που θέλουν.
Μια
μέρα θα φύγω.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες απ’ όπου ατενίζεις.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες απ’ όπου ατενίζεις
τους
κάμπους.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες απ’ όπου ατενίζεις
τους
κάμπους όπου βαδίζω.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες απ’ όπου ατενίζεις
τους
κάμπους όπου βαδίζω για να χαθώ.
Μια
μέρα θα φύγω για να μη σ’ αντικρίζω στις
πόρτες απ’ όπου ατενίζεις
τους
κάμπους όπου βαδίζω για να χαθώ απ’ το
βλέμμα σου.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω στους κάμπους.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω στους κάμπους
απ’
όπου ατενίζω.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω στους κάμπους
απ’
όπου ατενίζω τις πόρτες.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω στους κάμπους
απ’
όπου ατενίζω τις πόρτες που δε θ’
αντικρίζω.
Το
βλέμμα σου απ’ όπου θα χάνεσαι καθώς
θα βαδίζω στους κάμπους
απ’
όπου ατενίζω τις πόρτες που δε θ’
αντικρίζω να κλείνεις.
Από
την ποιητική συλλογή:
«Το
περιεχόμενο του υπόλοιπου»
εκδ.
Γαβριηλίδης, 2011
~~..~~
