Αν η σιωπή
Αν η σιωπή μου είναι
μίσος ή οργή,
άλειψέ την καλά, σαν
βούτηρο στο πρωινό σου
και μην μου ψιθυρίσεις
καλημέρα
αν η σιωπή μου είναι
αγάπη,
φορεσέ την σαν μεταξένιο
μανδύα
γύρω από το γυμνό σου
κορμί
αν η σιωπή μου προ’ι’ονίζει
μια καταστροφή,
τότε γίνε εσύ το στόμα
της
κι αυτή θα σου δώσει
συλλαβές για να θρηνήσεις
αν η σιωπή μου είναι
σιωπή γιατί δεν αντέχει την αγάπη σου,
τότε μην φύγεις ποτέ,
δώσε μου λίγο χρόνο για
να κατανοήσω αυτές τις σπάνιες αλλαγές
στην ιστορία της
παγωμένης μου καρδιάς
στο χέρι σου κράτησε
την σιωπή μου σαν πέτρα ακριβή
και σαν μυστικό θυσαυρό
που έπεσε μια νύχτα
από την σμαραγδένια
γλώσσα ενός δράκου μεσαιωνικού
Την ημέρα εκείνη
Την ημέρα εκείνη που
εξέπεσα μέσα από το βαθύ όνειρο πάνω
στο τραχύ χώμα,
λουλούδια φύτρωσαν
πάνω στα χέρια μου και λυπημένες
παπαρούνες
τότε ο λευκός καβαλάρης
του θανάτου με έντυσε με την πιο όμορφη
στολή
και καθώς άρχισα να
μιλάω,
ασχημάτιστα ακόμη
αστέρια έβγαιναν από το στόμα μου
και πέταξαν προς τον
γαλήνιο νυχτερινό ουρανό σαν ένα ψεύτικο
μήνυμα ειρήνης
