Το λογοτεχνικό περιοδικό θράκα με αυτή την
ανακοίνωση καταδικάζει απερίφραστα την απότομη και φασιστική διακοπή της
παράστασης του Εθνικού Θεάτρου με τον τίτλο “Ισορροπία του Nash”. Για μια ακόμη
φορά οι σκοταδιστικές συμπλέουσες δυνάμεις της θρησκείας και του δικούς τους
αποκαλούμενου “φιλελευθερισμού” (ανάθεμα κι αν ο John Stuart Mill θα ενέκρινε
ποτέ κάτι τέτοιο) έδρασαν στον χώρο της τέχνης και με απειλές κατά της ζωής
(δηλαδή με απειλές φόνου) πέτυχαν την παύση μιας θεατρικής παράστασης που
βασιζόταν κυρίως στα λόγια του Νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ με κάποιες
συμπληρωματικές στιγμές από το βιβλίο του ισοβίως καταδικασθέντος Σάββα Ξηρού. 

Είμαστε αναγκασμένοι, έστω και ακροθιγώς, να αναφέρουμε δύο ζητήματα. 

Πρώτον :
τα εμβόλιμα κείμενα του Ξηρού δεν αναφέρονται στην δολοφονική 

του δράση,
συνεπώς καμία εξύμνηση δεν συνέβη επ’ αυτού, αλλά στην δικαστική του εμπειρία
μετά την σύλληψή του και δεύτερον οφείλουμε να σημειώσουμε οτι στην περίπτωση
του συγκεκριμένου συλληφθέντα Ξηρού (δηλαδή πολύ πριν την εισαγωγή του σε δίκη
και καταδίκη) η νομικά προβλεπόμενη διαδικασία της ποινικής δικονομίας όχι μόνο
δεν τηρήθηκε κατά τα θεσμοθετημένα, αλλά κατακρεουργήθηκε στο έπακρον με σωρεία
παρατυπιών και παράνομων ενεργειών. 

Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα
μας είναι η εγκληματική φίμωση του δικαιώματος της τέχνης. Ένα δικαίωμα
συνταγματικά θεσμοθετημένο στο ελληνικό σύνταγμα (άρθρο 16) και από τον χάρτη
θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ε.Ε. (άρθρο 13), το οποίο είναι αδιαπραγμάτευτο και
για το οποίο δεν θα έχει υποχρέωση να δίνει λόγο σε κανέναν ο φορέας του. Κι
όμως η βούληση ενός ή λίγων ατόμων, βούληση που δεν είχε την έγκριση κανενός κοινοβουλίου,
βούληση της οποίας ο φορέας  «κόπτεται» για την ελευθερία, (η οποία γι αυτόν
ορίζεται περιμετρικά από τις δικές του και μόνο απόψεις), καθώς και μια
ανακοίνωση πρεσβείας χώρας η οποία για πολλά χρόνια στήριξε την κινηματογραφική
της αγορά σε σινεμύθους σφαγιασμού των “κακών” αυτοχθόνων από τους “καλούς”
κατακτητές, ήταν αρκετά για να σιωπήσει ένα έργο τέχνης. Απέναντι σ’ αυτό τον
ναζιστικό σκοταδισμό οφείλουνε όλοι όσοι αγαπούν την τέχνη, δημιουργοί και
αποδέκτες, να δηλώσουν την κατακραυγή τους και τον αποτροπιασμό τους. Διότι η
τέχνη δεν ρεμβάζει. Αγωνίζεται.