«Γαμώτο,ακόμηκιότανγελάς,ταμάτιασουμοιάζουνθλιμμένα,δενπρέπειναείναιέτσι,τοξέρεις,τογέλιοπρέπειναείναικαθαρόκιαμόλυντοαπόθλίψη,τοξέρεις.»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ, ΛΑΣΠΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΛΑΝΙ
Τον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο τον γνωρίσαμε αρχικά μέσα από τη ποιητική του
συλλογή “Ανεκπλήρωτοι Φόβοι” (εκδόσεις Πολύτροπον) το 2012 με την οποία απέσπασε
και το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα.
Το επόμενο του βήμα ήταν το
μυθιστόρημα Η Λάσπη.
Ο Γκέζος στη Λάσπη συνθέτει
τη κοινωνία μέσα από την οπτική ενός ανθρώπου απεγνωσμένου σε συναισθηματική απορρύθμιση. Ο ευφυής ήρωας Αλέξανδρος ή Σάντο
αποφασισμένος να αυτοκτονήσει, περιπλανιέται στους δρόμους της πρωτεύουσας και
εξαντλεί τη σκληρότητά του απέναντι στη κοινωνία, στον κάθε έναν από εμάς και περισσότερο απέναντι στον εαυτό του. Ο
λόγος του γεμάτος κυνικότητα, παραληρηματικός αλλά μη ψυχωτικά συγκροτημένος αποδομεί τις επίπλαστες ισορροπίες των
κοινωνικών συμβολαίων.
Είναι επίσης σημαντικό για
ένα έργο να είναι μέσα στην εποχή του. Το φόντο της Λάσπης είναι η Ελλάδα της κρίσης
και στον λόγο του ήρωα παρόλο που ο ίδιος είναι εξωθημένος στα άκρα, βρίσκουμε
σκέψεις που θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο ποσοστό των νέων
ανθρώπων που και οι ίδιοι αρκετά συχνά ασφυκτιούν σε αυτό το περιβάλλον .
