ΣΥΡίΑ. ΕΙΣ ΜΝήΜΗΝ
Νασίμπ, Ουιντάντ και τα τέκνα.
Φαϊζάλ, Καμάρ και τα τέκνα.
Μισέλ, Κολέτ και τα τέκνα.
Χαφέζ, Ουλφά και τα τέκνα.
Ζακαριγιά, Μαρί και τα τέκνα.
Χαλίλ, Γκαντά και τα τέκνα.
Μπαντάουι, Σουλεϊμάν, Ζορζ,
Χούσνι, Σάμι, Αντίμπ, Μουτά,
Αλί, Ρενέ, Σάλα, Μαχμούντ, Ραούφ,
Νιζάρ, Ριζκαλάχ, Φρανσίς, Σατί,
Χάνα…
Άκλαυτοι.
Χαμένοι αριθμοί μες στους χιλιάδες
άκλαυτους.
Κι άθαφτοι.
Σοροί ξεβρασμένοι σε αιγιαλούς
αλλότριους.
Οστρακισμένοι απ’ τη γενέθλια γη
που αιμορραγεί αιώνες,
τη γη που ξεδιψάει αρχαίο νερό του
Ευφράτη.
Τυμβωρύχος ο πόνος μου,
αδράχνει από ναυάγια ξεχασμένα της
Μεσόγειου
όστρακα ασβεστολιθικά,
τάφοι και τούτα μες στον υγρό τον
τάφο τον αχόρταγο.
Ξορκίζω την άθλια πράξη.
Χαράζω στα κοχύλια ονόματα ακατάληπτα
με σμίλη ένα ρέον δάκρυ, πορθμείο για
τον Αχέροντα.
Χαράζω στα χρωματισμένα βότσαλα.
Στο ρόδινο του κοβάλτιου. Και του
αίματος.
Στο πράσινο του μολυβδαίνιου. Και του
αλτρουισμού.
Στο κίτρινο του κάδμιου. Και της
χαράς.
Στο κυανό του χαλκού. Και της
ειρήνης.
Θραύσματα από βιβλικά πετρώματα.
Βασάλτης, οψιδιανός, γρανίτης,
τόφφος, σχιστόλιθος, ψαμμίτης,
σκωρία, κίσσηρη, περιδοτίτης,
γνεύσιος, μάρμαρο, χαλαζίτης.
Βότσαλα και κοχύλια
τα παραδίνω με εμβρίθεια
ληξιάρχου
στην ανοχή της θάλασσας.
Μυριάδες στο βυθό τα μνήματα.
Λησμονημένα στους αιώνες.
Αθήνα
22/9/2015
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤήΣΤΕ
ΜΕ
Καλέ,
τι
ωραία παράσταση αυτό το «facebook»!
Τόσο
φτηνή τέτοια υπερπαραγωγή
on lineκαιnon stop…
Ούτε
συγγραφικά δικαιώματα ούτε τίποτα.
Άσε
τα σκηνικά: τα βάζει ρεφενέ ο θίασος.
Πρώτη
φορά τόσοι παράλληλοι διάλογοι.
Χιλιάδες
οι ηθοποιοί, φίλοι όλοι μεταξύ τους,
−πρωτοφανές για
καλλιτέχνες−
ξεροσταλιάζουνε
μπροστά σε υπερκαθρέφτες
κι
αυτοθαυμάζονται.
Στιγμές
στιγμές,
στο
διάλειμμα του μονολόγου τους,
αλληλοεκφράζουνε
το θαυμασμό τους.
Μ’
αρέσεις, μ’ αρέσεις, μ’ αρέσεις…
Θα
σε κοινοποιήσω.
Κοιτάξτε
τι ωραίος που είναι!
Κοιτάξτε,
επίσης, πόσο πιο ωραίος είμ’ εγώ
που
πρόσεξα τι ωραίος που είναι!
Αυτό
θα πει διαδραστικό θέατρο…
Κι
εγώ που νόμιζα ότι
είναι
μια καλοστημένη ηλεκτρονική διαδήλωση
για
να εκτονώνει ο κοσμάκης την οργή του
και
τ’ απωθημένα του…
Ε,
φιλαράκο, πού πας;
Μου
έκανεςlike;
Αθήνα
18/10/2015
ΖΩέΣ
ΕΞΙΛΑΣΤήΡΙΕΣ
Είναι κάτι
ζωές δύσκολες,
ριζωμένες στο
τίποτα,
με άδειες
παραμονής ληγμένες,
ζωές ριγμένες
όπως όπως,
ρημαγμένες.
Είναι κάτι
ματιές
σα σβησμένες
λυχνίες
−λάβα χυμένη στη θάλασσα−
ξεβρασμένες
ματιές
πεταμένες σ’
ένα σάπιο παρόν,
ματιές ύαινες
που σπαράζουν
το χρόνο.
Κάτι τέτοιες
ζωές,
κάτι τέτοιες
ματιές
κολασμένες,
καθαγιάζουν
αυτόν τον
πλανήτη της ύβρεως.
Ματιές, ζωές
εξιλαστήριες.
Αθήνα
29/10/2015
ΔΕΚΑΕΝΝέΑ έΤΗ
ΦΩΤόΣ ΣΙΩΠή
Ζητώ συγγνώμη
από τους στίχους μου
που έμειναν να
με περιμένουν
δέκα και εννέα
συναπτά φθινόπωρα.
Δέκα και εννέα
έτη φωτός, έχω την αίσθηση.
Όχι πως με
περίμεναν πολύ
μα, να, μου
λείψανε κι εμένα.
Τώρα τους
ψάχνω στα τυφλά.
Τους
αφουκράζομαι μες στις σιωπές.
Τη γεύση τους
αποζητάει
ο στερημένος
ουρανίσκος μου.
Μετρώ στο
πληκτρολόγιο τα γράμματα.
Εικοστέσσερα.
Όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη.
Σκέφτομαι
μήπως προκαλέσω και την έμπνευση.
Θα είναι
πρόκληση σε μονομαχία.
Πιστόλι ή
ξίφος, ας επιλέξει εκείνη.
Έχω την αγαθή
προαίρεση να με συντρίψει.
Αθήνα
23/10/2015
Τα ποιήματα ΣΥΡίΑ. ΕΙΣ ΜΝήΜΗΝ και ΧΕΙΡΟΚΡΟΤήΣΤΕ ΜΕ
έχουν δημοσιευτεί πρώτη φορά στη διαδικτυακή σελίδα του περιοδικού “Μανδραγόρας “