Αφιέρωμα: Ψευδώνυμα-Ετερώνυμα- Lenka Romanova, ΑΣ ΔΙΑΣΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΔΗ

Δώσε να πιω το φως

να σκιάσει της μέρας τον ίλιγγο

η ανάγκη της νύχτας να φωτίσει

το ένστικτο του έρμαιου.

Μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει.

Μεθώ την πλήξη του σκάρτου

η μισή πεθαίνω στα μάτια του Διογένη

η μισή ψάχνω απόπειρα επιστροφής

ζωή μ’ άλλα μάτια.

Μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει.

Ταξιδεύω στο τέλος των σελίδων

και φτάνω στην τελευταία νύχτα

ίσως και να κάνω λάθος.

Ψάχνω μα δεν βρίσκω.

Μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει.

Χτυπά η καμπάνα στο υπόγειο

ο γέρος μου αρκούδα της Σιβηρίας

με σπρώχνει στη σπηλιά των λέξεων

για να μην πεθάνω.

Μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει.

Εξασκώ το πάθος της άρνησης

την αιτία στη βολή των λέξεων

συναισθήματα ν’ απορούν χωρίς

απάντηση.

Πάρε τα πράγματα όπως έρχονται και

μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει.

Σπαταλώ την απογοήτευση

λόγια του τίποτα και του πολλά

και δεν παριστάνω τον φιλόσοφο.

Δεν προσπαθώ. Το κάνω.

Μη με ρωτάς γιατί.

Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει

Λένκα με λένε, και

στέκομαι ακίνητη στο φως

Μη με ρωτάς γιατί.

Δεν έχω απάντηση.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Λένκα με λένε, νιώθω και είμαι μισή. Μισή Γερμανίδα, μισή Πολωνοεβραία.

Αγαπώ τις σοκολάτες. Ήταν οι μόνες που είχα σε αφθονία κάθε φορά που

είχα ανάγκη από αγάπη. Οι γονείς μου, ο ένας άκαμπτος και η άλλη σιδηρά,

τέντωναν το χέρι μόνο για να δώσουν σοκολάτα ή σφαλιάρα. Εννοείται ότι

προτιμούσα τη σοκολάτα αλλά συνήθισα και τη σφαλιάρα. Μέχρι που έφυγα.

Πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, δανείστηκα τ’ αγαπημένα

μου βιβλία, γέμισα ένα σάκο μ’ αυτά κι ανέβηκα στο πρώτο τρένο. Στα δεκαέξι

μου. Από τότε γυρίζω από χώρα σε χώρα και δανείζομαι συνεχώς βιβλία. Έχω

κάνει όλες τις δουλειές κι έχω ζήσει σ’ όλα τα υπόγεια του κόσμου. Για πολλά

χρόνια έκανα τη νοσοκόμα. Τότε γνώρισα έναν άντρα που μ’ αγάπησε και

μου έβαλε ένα δίλημμα. Να παραμείνω νοσοκόμα και να τρελαθώ ή να τον

παντρευτώ και να το παίξω συγγραφέας. Έμεινα κάποια χρόνια, δεν θυμάμαι

πόσα, παντρεμένη. Στο τέλος, τρελάθηκε εκείνος κοντά μου. Εγώ διασχίζω τον

Άδη, ακόμη το παίζω συγγραφέας, γυρίζω από χώρα σε χώρα, από υπόγειο σε

υπόγειο κι από δανειστική σε δανειστική. Μη με ρωτάς γιατί. Δεν έχω απάντηση