Αμυγδαλιά


Κάθε πρωί

φορτωνόμαστε

άγνωστους σ’ εμάς αιώνες

Πίνουμε καφέ, καπνίζοντας

Και αυτοί βαραίνουν το ξύπνημα

αγνοώντας ότι θέλουμε

να μείνουμε μόνοι

Πρωί

Έναν μοναδικό Φεβρουάριο

Χωρίς έτος

Μόνο με μία αμυγδαλιά

Στο πέτο

Βραδινή  προσευχή


Είμαι τόσο χαρούμενος

Που έχεις πάνω σου

Τα τσιγάρα μου

Τους δρόμους μου

Τα πάθη μου

Που με κοιμίζεις

Στην αγκαλιά σου

Με άνθη και κρίματα

Ω  θεότητα.

Έθιμα καπνού


Απ’ αυτή την μικρή αστρική σπίθα

Θα αναλωθεί το τεράστιο εγώ

Και έτσι αγνώριστο

Σκιαγμένο από τους καπνούς

Ας παραδοθεί στις εισόδους

Των κατοικιών

Ως έθιμο  βαριάς επίφασης

Της  αλήθειας

Που όλοι θα καλωσορίσουμε

Όταν έρθει