Η
θάλασσα με τα 150 επίπεδα (εκδόσεις
κουκούτσι) είναι το δεύτερο βιβλίο του
Φάνη Παπαγεωργίου (προηγήθηκε το
πλυντήριο άστρων, εκδόσεις λογότεχνον).


Έναν ποιητή
πρέπει να τον απασχολεί όχι μόνο το τι
θέλει να πει , αλλά πώς θα
εκφράσει αυτό που θέλει να πει και είναι
αυτό ακριβώς το πώς για εμένα που
διαχωρίζει την ποίηση από απόπειρες
ποίησης και ποιητικές σκέψεις .Αυτό που
εδώ ονομάζω πώς , μπορώ να το χωρίσω στα
δύο. Από τη μία τα καθαρά τεχνικά
χαρακτηριστικά (η ροή του λόγου, η
αφαιρετικότητα, η επιλογή της δομής του
λόγου, με λίγα λόγια το καλούπι που θα
μπει μέσα η ουσία, το σχήμα των ποιημάτων.)
Το δεύτερο πώς είναι η μορφή της έκφρασης.
Το αν θα στοχαστεί και θα γράψει στίχους
με πλήρη συνείδηση, αυτό που νομίζει
πως γνώρισε μέσα από τη παρατήρηση και
την ερμηνεία , αυτό που ένοιωσε και η
ανάλυση του. Ή θα γράψει μέσα από τις
αισθήσεις, συνδυάζοντας κομμάτια
συνειδητής σκέψης και αφήνοντας
παρορμητικές εικόνες ελεύθερες , χωρίς
να γνωρίζει και ο ίδιος γιατί ακριβώς
σε κάθε σημείο έδεσαν συγκεκριμένες
λέξεις και εικόνες. Αν αυτό το πώς είναι
επιτυχημένο θα πρέπει το αποτέλεσμα να
είναι προσιτό στις αισθήσεις και ως ένα
σημείο προσιτό στη λογική, όση προσιτή
είναι μια πράξη που συμβαίνει μπροστά
μας και μας προκαλεί κάποια παραπάνω
σκέψη ή συναίσθημα χωρίς να γνωρίζουμε
τίποτα άλλο. Το δεύτερο πώς ωστόσο πρέπει
να μπει μέσα στο πρώτο , το ελεύθερο το
ασυγκράτητο πρέπει να μπει μέσα στην
αυστηρότητα της δομής . Να συνυπάρξουν
σε ένα

Συνήθως
στα πρώτα βήματα ενός ποιητή αναγνωρίζουμε
την ποιότητα στο τι θα πει και βλέπουμε
τη δυσκολία στο πώς. Μάλιστα το καθαρά
τεχνικό τμήμα του λόγου είναι συνήθως
αυτό που δυσκολεύει περισσότερο έναν
νέο ποιητή .Η περίπτωση του Φάνη
Παπαγεωργίου ωστόσο είναι διαφορετική.
Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του πρώτου
του βιβλίου είναι τόσο ώριμα που σπάνια
συναντώνται σε
βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενου . Στο τι ήθελε
να πει και η μορφή της έκφρασης παρουσίαζαν
μια μικρή αδυναμία. Ο Παπαγεωργίου με
το βιβλίο του η θάλασσα με τα 150 επίπεδα
πετά από πάνω του αυτές τις αδυναμίες
και δεν βρίσκω κανένα λόγο αν ένα βιβλίο
το κρίνουμε ως μόνο, χωρίς ηλικιακά
κριτήρια( κριτήρια που αγαπούν πάρα
πολλοί στην Ελλάδα)να αναφερόμαστε σε
ποίηση νέου λογοτέχνη. Είναι μια ποιητική
συλλογή ώριμη από κάθε άποψη, από κάθε
γωνία. 


Η
Θάλασσα με τα 150 επίπεδα είναι ξεκάθαρα
πρώτα ποίηση από τις αισθήσεις για τις
αισθήσεις. Η επιθυμία ανταγωνίζεται
την

πραγματικότητα και ανά στιγμές δημιουργεί
τον τρόπο αποδοχής της πραγματικότητας
.Όλα τα στοιχεία της φύσης, οι δρόμοι
των πόλεων στέκονται σαν φόντο ή
σαν βάση της δράσης. Χιλιάδες μικρά
εργαλεία γύρω μας να χτίζουν τη σκηνή
να χρωματίζουν τον ψυχικό κόσμο του
ποιητή και των υποκειμένων που
καταπιάνεται. Ακόμα και η μελαγχολία ή
ήττα , συναντούν αισθητικά τον τρόπο
που χάνουν οι επαναστάτες ή οι ερωτευμένοι

Η
γυναίκα μου…. ..

Όταν
πεθάνει θα της ράψουν τα μάτια

Και
θα τις καρφώσουν από ένα φεγγάρι σε κάθε
ένα

Για
να έχει νόημα η νύχτα

———–

Σε
λίγο ο δρόμος θα ξεφόρτωνε οχήματα

Ο
ουρανός θα ξεφόρτωνε άστρα

Ο
λόφος θα ξεφόρτωνε βουνά

Το
χρέος θα ξεφόρτωνε ανθρώπους

Η
γη θα ξεφόρτωνε τη κίνηση της

Μόνο
φως κι ούτε σκιά

Ούτε
φιλιά ούτε τίποτα

Το
Βερολίνο δεν υπήρχε

Ούτε
και το τείχος “

Η
παραδοχή πως το φως μπορεί να είναι η
πραγματικότητα

Άρα
η αλήθεια άρα η ήττα




Ο
Φάνης Παπαγεωργίου μέσα από την ποίηση
του δείχνει τις καταβολές του. Ανήκει
στην τελευταία γενιά ανθρώπων στη χώρα
μας που πολέμησαν στον δρόμο για τις
ιδέες τους. Μέσα από εικόνες δεν αποδέχεται την κοινωνία της εικόνας.  Η διαφορά είναι
πως όλο αυτό έρχεται επαγωγικά, το νοιώθει
ο αναγνώστης. Ο ποιητής δεν είναι σίγουρος
, δεν μας ωθεί προς κάποια κατεύθυνση
συνειδητά και αυτό κάνει την ποίηση του
και τη κουλτούρα του για τον έρωτα και
την επανάσταση πολύ πιο αυθεντική από κάποιον που γράφει αυτό που αποκαλούν
στρατευμένη ποίηση

Η
επανάσταση και ο έρωτας και η απώλεια
είναι η βάση ατέλειωτων ποιητικών
συλλογών. Είναι όμως και η βάση αναρίθμητων
ανθρώπων. Πάντα η ποίηση θα έλκεται ή θα προσπαθεί να
ερμηνεύει, να καταγράφει,
όσο οι άνθρωποι ερωτεύονται χωρίζουν
επαναστατούν ονειρεύονται ,πενθούν και
πεθαίνουν. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο
ποιητής δείχνει να έχει χάσει την πίστη
του στην επανάσταση, στα κινήματα και
ωθείται πιο δυναμικά στον έρωτα , όπου
και εκεί δεν υπάρχει καμια σιγουριά
παρά μόνο χαρές λύπες απελπισία και ελπίδα . Πιστεύω πως το ερωτικό
στοιχείο της συλλογής είναι κυρίαρχο
και αυτό γιατί ο έρωτας και η επιθυμία
για επανάσταση είναι συνδεδεμένες .Το
προβληματικό για τον ποιητή
και όχι για την ποίηση του,
είναι,
πως ο ποιητής δεν έχει χάσει την πίστη
του στις ιδέες αλλά στους φορείς τους,
στους ανθρώπους και στον εαυτό του , σε
όσους απέτυχαν και η κοινή λογική έρχεται
πως κι o έρωτας είναι ακόμα πιο ανθρώπινος.