αγάπη είναι
ο ωκεανός και τα ερείπια
το ταξίδι ήταν πάντα
ζωγραφισμένο
σφιχτά τόσο
έλα
κι ούτε μια λέξη
-*-
είχα μια φωνή στο χώρο
τη συντριβή
όχι το δράμα
είχα εσένα
το σώμα
ή το όνομά σου;
-*-
Έτσι τα οστά σου γεννήθηκαν
Η άμμος γύρω από τα δέντρα
ο ήλιος και μια καθαρή βροχή
η ανάσα της σιωπής των λέξεων
μια Κυριακή και μια αξιοπρέπεια
το μουσκεμένο μουσειακό κουτί.
Έτσι τα οστά σου γεννήθηκαν χθες βράδυ
από τα συστατικά ενός απολιθώματος
με αντιθέσεις και χωρίς ηλικία
έγιναν χιόνι ή ένα τραγούδι για το χιόνι
απέκτησαν λίπος και σχέδια
άνθισαν, χρωματιστές κορδέλες.
Σχηματίστηκε η κοιλιά σου, τα δάκρυα
τα στήθη και η θαυμάσια μέρα
η παρεξηγημένη ελπίδα στο πρόσωπό σου
μαλλιά που δεν ξέρουν τη θέση τους
και πέφτουν στη γη σαν καραμέλα.
Αν η άκρη του μετάλλου μου ακτινοβολεί
είναι γιατί έχεις τα χέρια σου πάνω μου
έχεις την ταχύτητα κι όλη τη ζέστη
βελούδινα και γυμνά σπασμένη
αδειάζεις από περιεχόμενο
για να είσαι μαζί μου.
-*-
Μείνε αν
Μείνε αν
Όλα γκρεμίζονται
Οι λέξεις είναι καθαρές
Τόσο σαν να σ’ αγκάλιαζα
Το φως αποκαλύπτει
Ερείπια
Ένα φόρεμα
Ένα σακατεμενο στόμα
Που είναι ο χρόνος
Όταν με κοιτάζεις
Όλα αιμορραγούν
Γιατί μένεις γυμνή
Δίχως φυσιογνωμία
Δε σε γνωρίζω
Απροσδιόριστα στέκω
Πλάι στη κοιλιά σου
Τα χέρια σου
Αυτό που κρύβει η νύχτα
Όλα πυρρακτωνονται
Όλα καταρρέουν
Γιατί σ’ αγαπώ
Γιατί το λένε τα μάτια σου
-*-
αν ζω
αν
πες μου τι είσαι
πες μου τι είμαι
θα σε λατρέψω
