τρία
ποιήματα 

από
το υπό έκδοση βιβλίο

Το
μάτι και η Νύχτα, Νεφέλη, Νοέμβριος 2016

φωτογραφία : Δ. Κ.

Ανιστόρητα
σύννεφα

Αγορεύοντας
άσκοπα προς τα ουράνια

σαν
δέντρο.

/
αρδεύοντας αχανείς πτώσεις /

Ολόσωμες
εκκενώσεις του θείου

προς
το ορατό:

ανάπηρος
είμαι

και
πλέω απ’ το δάκρυ προς το άπλετο εκτός.

Επωδός
πριν από κάθε αρχή

1.

Το
προπατορικό είναι ένα αμάρτημα οπτικής.

/
άλμα αυγής σε εκείνο το άλλο πρόσωπο

το
άλαλο απρόσωπο που το λέμε γλώσσα /

2.

Φως
είναι το διάφανο φορεματάκι

σώματος
που λείπει πάντα από εδώ.

/
αυλισμός, εκφορά

και
εμπρησμός του υποκειμένου /

3.

Η
κόψη αυτού που λέμε δάκρυ

ή
απών πατέρας.



/
ευαγγελισμός και έμπυρος Άγγελος
 

–   δηλαδή
απλός αέρας /

4.

Η
απουσία όμως

είναι
το άφωνο παλτό του ορατού.

Επίδεσμοι
λευκοί στο σκοτάδι

Μερικοί
στίχοι που σώθηκαν:

οι
στίχοι δεν είναι

οι
ασπίδες της τύχης;

Μερικοί
στίχοι που σηκώθηκαν:

τα
απαράμιλλα πουλιά με τα

οποία
σκεπάζουμε

τα
αιώνια μάτια μας.