τρία
ποιήματα
από
το υπό έκδοση βιβλίο
Το
μάτι και η Νύχτα, Νεφέλη, Νοέμβριος 2016
φωτογραφία : Δ. Κ.
Ανιστόρητα
σύννεφα
Αγορεύοντας
άσκοπα προς τα ουράνια
σαν
δέντρο.
/
αρδεύοντας αχανείς πτώσεις /
Ολόσωμες
εκκενώσεις του θείου
προς
το ορατό:
ανάπηρος
είμαι
και
πλέω απ’ το δάκρυ προς το άπλετο εκτός.
Επωδός
πριν από κάθε αρχή
1.
Το
προπατορικό είναι ένα αμάρτημα οπτικής.
/
άλμα αυγής σε εκείνο το άλλο πρόσωπο
το
άλαλο απρόσωπο που το λέμε γλώσσα /
2.
Φως
είναι το διάφανο φορεματάκι
σώματος
που λείπει πάντα από εδώ.
/
αυλισμός, εκφορά
και
εμπρησμός του υποκειμένου /
3.
Η
κόψη αυτού που λέμε δάκρυ
ή
απών πατέρας.
/
ευαγγελισμός και έμπυρος Άγγελος
– δηλαδή
απλός αέρας /
4.
Η
απουσία όμως
είναι
το άφωνο παλτό του ορατού.
Επίδεσμοι
λευκοί στο σκοτάδι
Μερικοί
στίχοι που σώθηκαν:
οι
στίχοι δεν είναι
οι
ασπίδες της τύχης;
Μερικοί
στίχοι που σηκώθηκαν:
τα
απαράμιλλα πουλιά με τα
οποία
σκεπάζουμε
τα
αιώνια μάτια μας.
