ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ
Ναι, μ’ αρέσουν τα πουλιά του φθινοπώρου
Σαν πεσμένα σύκα στο χώμα
Να πλένουν τα φτερά τους με μαύρο ιώδιο
Να τσιμπάνε κάτι τσιμεντένια ψίχουλα
Και ν’ αυτοκτονούν στη σκιά του ήλιου.
Ναι, μ’ αρέσει ο ήλιος του απογεύματος
Όταν απ’ το τζάμι διεισδύει ασθμαίνοντας
Έχοντας ολοκληρώσει επιτυχώς τη βάρδια
του
Και μετά στρώνει να κοιμηθεί στο δωμάτιο
Αγκαλιά με μια ξεχαρβαλωμένη κρεμάστρα.
Ναι, μ’ αρέσει η κρεμάστρα της ντουλάπας
Φορτωμένη με δυο παντελόνια κι ένα
θάνατο
Χρόνια στο σημείο αυτό ασάλευτη
Αν είχε πόδια θα έτρεχε στα λιβάδια
Να ερωτευθεί ένα άσπρο πουκάμισο.
Ναι, μ’ αρέσει το πουκάμισο που φορούσες
χθες
Είχε μια στάμπα κυριακάτικης ραστώνης
Πάνω του έπαιζαν κουμπιά και γελούσαν
Αλλά μέσα απ’ την αριστερή του τσέπη
Ανάβλυζε ένα ποτάμι άδικου αίματος.
Ναι, μ’ αρέσει το αίμα που ρέει στις
φλέβες
Παρασέρνοντας όλα τα σκουπίδια της ζωής
Στις εκβολές του βαφτίζονται βρέφη
αγγέλων
Πριν ν’ αρχίσει ν’ αραιώνει ξαφνικά
Mε την πρώτη βροχή του φθινοπώρου.
ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ
Η ζωή μας
Σαν ανάποδα κολλημένο γραμματόσημο
Πάνω σε φάκελο χωρίς παραλήπτη
Ταξιδεύει μέσα σε ταχυδρομικούς σάκους
Μένει στα αζήτητα για χρόνια
Ο αποστολέας έχει γεράσει
Οι δρόμοι πήραν άλλα ονόματα
Οι ταχυδρόμοι απολύθηκαν.
Η ζωή μας
Σαν τετράδιο χωρίς ετικέτα
Μέσα στην τσάντα αιώνιου φοιτητή
Περιφέρεται στις αίθουσες διδασκαλίας
Στα αμφιθέατρα και στα αναγνωστήρια
Τα παλιά κτίρια γκρεμίστηκαν
Η ύλη των μαθημάτων άλλαξε
Οι καθηγητές συνταξιοδοτήθηκαν.
Η ζωή μας
Σαν ασπρόμαυρη ταινία του εξήντα
Με καινούργια κόπια και υπότιτλους
Προβάλλεται στα θερινά σινεμά
Χωρίς εισιτήριο εισόδου
Οι θεατές άρχισαν να φεύγουν
Ο σκηνοθέτης αποκήρυξε το έργο
Οι ηθοποιοί έχουν πεθάνει.
Κι αν δεν υπάρχει ζωή
Υπάρχει ένας άνθρωπος να την ιστορεί.
