Η ποιητική παραγωγή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την
κοινωνική αποδοχή του ποιητή. Όσο τείνει να εξαφανισθεί ο κοινωνικός ρόλος του
ποιητή άλλο τόσο πληθαίνουν τα βιβλία, οι παρουσιάσεις, τα φεστιβάλ και οι… έριδες!
Κάποτε ο λόγος του ποιητή γινόταν ακουστός από την πλειοψηφία του κόσμου. Να το
πω διαφορετικά: ο κόσμος περίμενε με αγωνία «τι θα πει ο ποιητής», να πάρει
θέση, να τους διαφωτίσει και να τους χαράξει πορεία ζωής. Σήμερα, αν κάποιος
γονιός ακούσει από το μοναχογιό του πως θέλει να γίνει «ποιητής» πρώτα θα
σκάσει στα γέλια και μετά θα βγάλει το ζωνάρι του να τον δείρει.
Όσο μικραίνει λοιπόν, ο κοινωνικός ρόλος του ποιητή κι έχει
ξεπεράσει ήδη το επίπεδο της καρπαζιάς (το γνωρίζουν όσοι έτυχε κάποια στιγμή
να τους ξεφύγει και να δηλώσουν στον εργασιακό τους χώρο την «κρυφή» τους
ιδιότητα του «ποιητή»), της χλεύης και του προσωπικού διασυρμού, άλλο τόσο οι
ποιητές αναλίσκονται μεταξύ τους σε φιλονικίες και έριδες, για το τίποτα, για
ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Ερίζουν για ασήμαντα πράγματα επί προσωπικού, κι αυτό είναι
το δυσάρεστο: για το βρακί της παρτουζιάρας που την πήραν όλοι εξ’ άπαντες, για
τον αν έχει παραβιαστεί το «άβατον» του πισινού τους, τις φορολογικές τους
δηλώσεις και την τυχόν φοροδιαφυγή. Τα πολιτικά τους φρονήματα, για το ποιος
τέλος πάντων πήδηξε τις περισσότερες γκόμενες και για το ποιος την έχει πιο
μεγάλη. Έριδες που δεν έχουν την αίγλη επί της ποιητικής ιδεολογίας, που δεν
έχουν ορίζοντα το λογοτεχνικό γίγνεσθαι, την αγωνία για την πορεία της Τέχνης
που υπηρετούν αλλά τα συμφέροντα του νταή και του ψευτόμαγκα που σύρεται
αλυσοδεμένος σε αίθουσες δικαστηρίων γιατί απλώς υβρίζει, απειλεί και εκβιάζει.
Οι πάλαι ποτέ λογοτεχνικές έριδες κατέπεσαν στις μέρες μας σε κακουργηματικές
πρακτικές κατασυκοφάντησης και ποταπού εκβιασμού.
