 |
|
| Κυκλοφόρησε το 4ο βιβλίο της σειράς ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ |
Πρόλογος
Ο Ούγκο Μουχίκα (Μπουένος Άιρες, 1942) είναι μία από τις πιο ξεχωριστές ποιητικές φωνές τής Αργεντινής των τελευταίων ετών. Η δουλειά του δεν επικεντρώνεται μόνο στην πνευματική δημιουργία, αλλά η λέξη αποτελεί και το κέντρο των διηγηματικών του αντανακλαστικών. Η λέξη ως πνευματική δημιουργία και ταυτόχρονα ως πεδίο στοχασμού. Η ποίησή του είναι μια σαφής αποκύρυξη του ίδιου του του εαυτού, ώστε να μεταμορφωθεί σε έκφραση της ζωής, δημιουργώντας έναν οικείο και ανεξάντλητο διάλογο με τον κόσμο.
«Μόνο μια φορά πέφτει κάθε βροχή
και όλες οι σταγόνες της είναι
εκείνη η βροχή»
Είναι ακριβώς αυτή η απρόσκλητη προσφορά, αυτή η απογύμνωση, που κάνει τον Ούγκο Μουχίκα έναν ανένταχτο συγγραφέα και μακάρι να είναι έτσι για πάντα. Η πρόοδός του κατά τη διάρκεια των ετών ως εύπλαστος καλλιτέχνης, η παραμονή του για επτά χρόνια σε ένα μοναστήρι αφοσιωμένος στον όρκο σιωπής, και η αφοσίωσή του στην ποιητική δημιουργία, εμπλουτίζουν το έργο αυτού του πολυσύνθετου συγγραφέα μέσα στην απλότητά του.
Γιολάντα Ντελγάδο Μπατίστα
***
Ούγκο Μουχίκα, Ποιήματα
ΑΥΓΗ
ήρεμος,
σαν να μην κουνιέσαι
ώστε το αίμα να μην αναβλύσει
από το στόμα
ήρεμος,
σαν να αισθάνεσαι ένα πληγωμένο
πουλί
στην παλάμη του χεριού
χωρίς να κλείσεις το χέρι
χωρίς να ανοίξεις τα μάτια.
υπάρχει μια πίστη που είναι απόλυτη•
μια πίστη χωρίς ελπίδα
***
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΛΙΑ
να μην υπάρχουν πουλιά
πάει να πει θαλασσοταραχή
πόλη
ή πάει να πει έρημος.
να μην υπάρχουν φτερά
μπορεί να είναι μια
κραυγή
που κανένας δεν ακούει•
μια σιωπή που πυρπολεί φτερά.
***
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ
μόλις μια προέκταση πιο μπροστά
από κάθε βήμα
με το οποίο σκορπίζουμε
τη σκιά μας,
μόλις μια αμφιβολία
ανάμεσα στη λέξη και την ηχώ της
μια σιωπή δίχως μνήμη
ώστε το αδιανόητο να ειπωθεί.
κάθε άνθρωπος είναι η μικρή του
άβυσσος,
το ανίστροφο
από αυτό που προδόθηκε,
το κενό στο οποίο ρίχτηκε.
καθένας η μικρή του άβυσσος
καθένας το μεγαλείο του
η αδειανή κούπα
με την οποία τολμά να πιει στο όνομα της ζωής.
***
ΓΑΛΑΖΙΑ ΕΡΗΜΟΣ
στη θάλασσα πάντα
αντικατοπτρίζεται
ο ουρανός,
αλλά στον ουρανό
καμιά θάλασσα
γαλάζια έρημος το βλέμμα
του παιδιού•
από την υποχρέωση
του θανάτου
ως την παιδική ηλικία μας μέμφεται.
***
ΝΗΜΑΤΑ
Κροταλίζει το ποτάμι ανάμεσα στις πέτρες
διακλαδίζεται
κι επιστρέφει,
νήμα το νήμα,
να ανακτήσει την κοίτη του,
να ξανανιώσει το κελάρυσμά του.
(Προβάλει
το υφάδι
δεν μακραίνει ούτε κονταίνει η κλωστή•
παύω να είμαι εγώ•
κάπως έτσι είναι οι λέξεις,
ή η σιωπή• το νήμα που μας ενώνει.)
***
XXVI
Κάθε ρίζα
δεν εκπληρώνει
τη φωτεινή της μοίρα
ούτε κάθε ρωγμή
ανοίγει την υπόσχεση
της αβύσσου•
ούτε όλοι
οι βηματισμοί
καταφέρνουν ν’ αγγίξουνε τη γη•
μόλις κάποιοι λίγοι
κατευθύνονται γυμνοί στον θάνατο.
μετάφραση: Στάθης Ιντζές
