Αγνάντιο
Αγναντεύοντας
το Κάστρο
στην κορυφή
του Πλαταμώνα
σκέφτομαι
πόσες ψυχές
έζησαν και
πέθαναν εκεί
αλυσοδεμένες
καταραμένο
Κάστρο, στοιχειωμένο
των Βενετών
ή ποιών άλλων
βλέπω τις
μεταλλικές στολές
των
πολεμιστών
τα δόρατα,
τα ξίφη
τις
μεταλλικές καρδιές τους
ακούω τα
άλογα
να
χλιμιντρίζουν δαιμονισμένα
απ’ τις
καμτσικιές
και το βαρύ
φορτίο τους
λυπάμαι τους
χωρικούς
τριγύρω
που δούλευαν
κάθε μέρα
ανατολή-δύση
κι έρχονταν
οι αφέντες
να τους
πάρουν τη σοδειά
καταραμένο
Κάστρο
καλύτερα να
μη σ’ έχτιζαν ποτέ.
