εκδόσεις θράκα
σελ 40
Δυσκολευόμουν
πάντα να καταλάβω πότε έρχεται το περιβόητο πλήρωμα του χρόνου για την έκδοση
μιας συλλογής ή τί μπορεί να σημαίνουν οι “φιλολογίες” εκείνες που μιλούν για
πρωτόλεια ή ώριμα έργα. Η πρώτη ποιητική συλλογή του νεαρού Λαρισαίου Πέτρου
Σκυθιώτη -φοιτητή ακόμα της παιδαγωγικής- μοιάζει να προέκυψε απλά, χωρίς
βιασύνες και υστεροβουλίες. Ποδαρικό με ένα καλοστημένο βιβλιαράκι από τις
Εκδόσεις Θράκα που ‘χει και περιεχόμενο και μέλλον. 29 άτιτλα ποιήματα σαν
αποσπάσματα παρατηρήσεων ή στιγμιαίων καταγραφών της σκέψης.
«Μια αβέβαιη / συνθήκη
ισορροπίας / εγγυάται τη ζωή μας».
Τί άλλο είναι η ζωή αν όχι μία διαρκής αναζήτηση ισορροπίας, εκείνης της
μηδενικής συνισταμένης που κάνει την ύλη φαινομενικά αδρανή, αλλά αεικίνητη εν
τω βάθει; «Αναρριχώμαι / κάτι ανάμεσα / στο
ισορροπώ και το παρασιτώ». Ένα παιχνίδι η ύπαρξη ανάμεσα σε πόλους
αντινομικούς: ισορροπία-ανισορροπία, κίνηση-ακινησία, θλίψη-χαρά, αγάπη-μίσος,
γέννηση-φθορά… Συνθήκες νομοτελειακές, αυθύπαρκτες που παίζουν με τα όριά μας.
Ο
Πέτρος Σκυθιώτης μοιάζει να ‘χει μέλλον μπροστά του, χρόνο παραγωγής αλλά και
εργασίας πάνω στο στίχο. Νεότατο παιδί του ’92, ένας πολιτικοποιημένος μεταέφηβος
με διεισδυτικό βλέμμα και στιγμές ακατάσχετης ρέντας. Το ύφος του κοφτό,
γριφώδες, επιχειρεί να ισοζυγίσει το θράσος με την αμηχανία. Στίχοι παρ’ ολίγον
υπερρεαλιστικοί, που άλλοτε διστάζουν ν’ αποκαλυφθούν κι άλλοτε δηλώνουν κυνικά
την ειλικρίνειά τους. «Να μ’ αγαπούν και
να με πληρώνουν / χωρίς να με λένε πουτάνα». Ολιγόστιχα ποιητικά
σχεδιάσματα χωρίς τελείες και κόμματα. Λόγος ανοιχτός, γεμάτος υπαινιγμούς,
μισόλογα και παραινέσεις προς ομότεχνους και αναγνώστες.
«Είναι αλήθεια οι γάτες
δεν δακρύζουν / κι ας έχουν ψυχές / εφτά». Ο Σκυθιώτης επιχειρεί να αποκαλύψει κρύβοντας ή να
φανερώσει μέσα από γρίφους. Μιλά για τη δυστοπία του παρόντος ή τα κουσούρια
των παιδικών χρόνων με μια υπεροπτική αισθησιοκρατία που τον κάνει να χλευάζει
την άνοιξη, τα πουλιά και τον ήλιο ή να τα «χώνει» άχαρα στον αναγνώστη, όπως
μόνο ένας νέος μπορεί. «Αγαπητέ αναγνώστη
/ ποιος σας είπε ότι μπορείτε να παίζεται / με την ιδιοκτησία / του καθενός».
Η Ευρώπη, η τάξη πραγμάτων, τα αντικαταθλιπτικά και η ειρωνεία για την δήθεν
ελευθερία μας, συναντούν τον έρωτα και την μέσα μας έρημο. Κρυψώνες και
καμουφλάζ, ανθρωποφαγίες και όνειρα που δεν χωρούν πια μέσα μας, όπως τα
παιδικά ρούχα στο σώμα του ενηλίκου. Ποιήματα όχι κατ’ ανάγκη συναφή, σα να
ψάχνουν κι αυτά τη δική τους ισορροπία.
«Ο άνθρωπος-οριγκάμι /
τσάκιζε απ’ όλες τις πλευρές / και στο τέλος πήρε / τη μορφή / ανθρώπου». Ο τσακισμένος άνθρωπος-ποιητής με
χάρτινο σώμα και ψυχή κομμένου δάσους. Αιτίες καμουφλαρισμένες ως αποτέλεσμα. Η
ζωή ως τέχνη και η τέχνη προς επίρρωση της ζωής, το περίφημο «l’artpourl’art» εκφρασμένο κι ως «η
ζωή για την ζωή». Τί είδους όπλο, τελικά, είναι η γραφή; ποια δύναμη οπλίζει
κάθε φορά το χέρι του δολοφόνου και γιατί φεύγουν από δίπλα μας ακαριαία άνθρωποι
δικοί μας; Η «Συνθήκη Ισορροπίας» ζητά εν δυνάμει αναγνώστες. Αναζητήστε την.
