Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει βία που να είναι αποδεκτή. Επίσης είναι γνωστό
το ότι στην δημοκρατία έχουμε παραχωρήσει το δικαίωμα της άσκησης βίας στην
πολιτεία. Όμως συνεχίζουμε να συζητάμε για το τι είναι η βία, την αναλογικότητα
της αντίδρασης του κράτους σε περιστατικά βίας κτλ.
Η βία είναι παρούσα παντού και από πάντοτε. Ο Ηρόδοτος είχε πει ότι ο
πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων, και όσο και αν θέλουμε να υποταχτούμε στην
λογική μας δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε μακριά από την
ειρηνική συμβίωση των πολιτών σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.
Ακόμα και αν δεν άλλαξαν οι βασικοί κανόνες οι οποίοι έκαναν τον Ηρόδοτο να
αναφερθεί στην παρουσία της βίας σε όλη μας την ζωή, έχουν μεταβληθεί όμως οι
αναγνωρίσιμες μορφές της βίας. Τις αναγνωρίζουμε στη ζωή μας και στην οργάνωση
της από τον νομοθέτη. Έτσι έχουμε πλέον το ηλεκτρονικό έγκλημα αλλά και την
άσκηση λεκτικής, και ψυχολογικής βίας.
Ποια είναι άραγε πιο άσχημη μορφή βίας; Η ψυχολογική ή η σωματική; Στην
Ελλάδα είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες και των δύο σε μία συγκεκριμένη
περίοδο και χώρο και εκεί θα ήθελα να συγκεντρώσω αυτές τις αρχικές σκέψεις
μου.
Το 2011 στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις
όλης της Ευρώπης με τρόπο ειρηνικό και μη κομματικό. Αυτό που άλλαξε, και στον
χαρακτήρα του οποίου θα αναφερθώ παρακάτω, επέφερε εκτός των άλλων ένα
συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ανέβασε τα κομματικά ποσοστά στις εκλογές που
ακολούθησαν αυτών που επένδυσαν στην ρητορική της βίας και του λαϊκισμού.
Είναι γνωστές οι φωτογραφίες που απεικονίζουν την βία τον Ιούνιο του 2011
στην Αθήνα. Προσφάτως έμαθα ότι κινήθηκαν οι διαδικασίες για την έρευνα για
υπερβολική χρήση βίας από τις δυνάμεις ασφαλείας. Είναι γνωστό το ότι τα
ασφυξιογόνα που έπεσαν εκείνες τις ημέρες 29, και 30 Ιουνίου ήταν χιλιάδες. Στο
ιατρείο της Πλατείας, στο μετρό, παντού. Είναι επίσης γνωστό ότι ενώ η μεγάλη
μάζα του κόσμου αντιστάθηκε στην βία, υπήρξαν και αυτοί που απάντησαν με τον
ίδιο τρόπο. Όλοι όμως θυμούντε.
Τα αποτελέσματα των καρκινογόνων ουσιών των ασφυξιογόνων ίσως να μην
ερευνηθούν ποτέ αφού θα έρθουν μετά από αρκετά χρόνια. Το αποτέλεσμα όμως των
εκλογών μετρήθηκε μέχρι και την τελευταία ψήφο.
Αυτό που δεν είναι τόσο εμφανές είναι η διαδικασία της αλλαγής πορείας 180 όσο
αφορά την ρητορική και τον αρχικό σκοπό της κινητοποίησης. Αυτή η βία πέρασε
απαρατήρητη! Έχουμε συνηθίσει την κομματικοποίηση τόσο πολύ που δεν μας έκανε καμία
εντύπωση το ότι βρέθηκαν οι καλοθελητές να στήσουν μηχανήματα και μπροστάρηδες
επενδύοντας στην ρητορική της βίας και στην ψηφοθηρία.
Η ψυχολογική βία δεν έχει σύνορα και δεν πρόκειται για θεωρία όπως απέδειξε
η πλατεία Συντάγματος. Ασκήθηκε και από τα δυο άκρα, ανεξαρτήτως από το σημείο
από το οποίο κοιτάμε την πλατεία…
Αυτή η βία είναι παρούσα από δεκαετίες στην Ελλάδα και δεν πρέπει να
αποσιωπηθεί άλλο!
Ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτού του είδους η βία είναι ο
απογαλακτισμός κάθε πράξης μας από την κομματικοποίηση η οποία είναι πανταχού
παρούσα στην Ελλάδα. Όσο πιο ακομμάτιστοι είμαστε, τόσο πιο λογικοί θα είμαστε,
τόσο πιο ανθεκτικοί στην πρόκληση του λαϊκισμού και τόσο πιο πολιτικοποιημένοι.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουν τα κόμματα ότι ή θα πάνε με τους καιρούς ή
απλά θα ξεπεραστούν. Υπέρβαση για αυτά σημαίνει να δώσουν έμφαση στην πολιτικοποίηση
και να αντισταθούν στην κομματικοποίηση.
