Lapieta

Ένα ρόδο κάνει περιπάτους

Ανάμεσα, εκεί που στέφει ο θάνατος το έλεος.

Ο καιρός περνά στης αναμονής

την αίθουσα και χαιρετιόμαστε

ακόμα άκοποι του ψαλμού

κι όπως συχνά συμβαίνει στο ξεδίπλωμα

της χρονοπιέτας,

ο καθείς και τα όπλα του

στου μεσαγρού το συνανθρώπινο ήχο



όλες οι πορείες ,η
πορεία

Απλώνονται οι μελωδίες

 σ’ όλο το μήκος του
κορμιού μου

και οι στίχοι γίνονται έγχορδα

κι επαναλαμβάνουν τις μελωδίες

από τον κορμό

και πες… πες, από πού φυσάει τον ήλιο

να τον ακολουθήσω

δεν αντιστέκεται,

δεν ξεκολλά από πάνω μου

τα μάτια της η φαντασία