Στο βιβλίο που έλαβα σήμερα (αυτή η ευτυχία της αλληλογραφίας
με ακολουθεί και στη Λάρισα), ο αγαπητός ποιητής έχει διορθώσει με μαύρο
μαρκαδοράκι τα τυπογραφικά λάθη, και όχι μόνον αλλά με ένθετο σημείωμα ζητάει
και συγγνώμη για τον «δαίμονα του τυπογραφείου». Θα έλεγα πως πρώτον, δεν
διορθώνουμε το τυπωμένο κείμενο (οι διορθώσεις βγάζουν…μάτια, χώρια που πολλά
από αυτά που βλέπει ο δημιουργός, δεν τα βλέπει ο αναγνώστης, με αποτέλεσμα να
δει με αυτόν τον τρόπο κι ο ανυποψίαστος τα λάθη μας), και δεύτερον, δεν
επικαλούμαστε τον δαίμονα ποτέ (αν δεν έχουμε προσευχηθεί πρώτα στον άγγελο,
που είναι ο επιμελητής των εκδόσεων).
Γνωρίζω φίλους συγγραφείς που έπεσαν να αρρωστήσουν επειδή το
βιβλίο τους δεν έτυχε καλής φροντίδας από τον επιμελητή, ή επειδή ο εκδότης δεν
επιμελήθηκε στοιχειωδώς το κείμενό τους. Προσωπικά, δεν μ’ ενδιέφεραν ποτέ οι
αβλεψίες στα βιβλία μου.
Οι τεχνίτες που υφαίνουν τα πανάκριβα χαλιά μπουχάρα, επειδή
δεν τους επιτρέπεται να κάνουν ούτε ένα λάθος από τους αγοραστές στη Δύση,
κάνουν πάντα δυο-τρεις στραβοβελονιές από την ανάποδη, γιατί δεν τους
επιτρέπεται από τον Αλλάχ να βγάλουν ένα τέλειο έργο. Τα ανθρώπινα χέρια δεν
μπορούν να φτάσουν την τελειότητα. Το τέλειο των ανθρώπων αποτελεί ύβρη για τον
Ύψιστο.
Μην προσπαθείτε λοιπόν, να διορθώσετε τα λάθη σας, γιατί το
μόνο που επιτυγχάνετε είναι να τα καταστείσετε εμφανή.
Κύριε Παστάκα, τα σέβη μου δάσκαλε!