Pride month: Κουήρ αποτυχία και χαρά, Μέρος Τέταρτο:
Piccante
Γράφει η Χρυσάνθη Σουκαρά
Ακούς εκεί ότι το συγγραφικό μου ύφος του φάνηκε λίγο κιτς….
Άμα τον άρπαζα και έφερνε τρεις φούρλες γύρω από το χαζοκέφαλό του, που έμοιαζε συν τοις άλλοις, σαν να είχε φάει τηγανιά θα σου έλεγα εγώ άμα θα χαρακτήριζε έτσι το συγγραφικό μου πόνημα. Το πνευματικό μου παιδί, που είχα κοπιάσει μια βδομάδα να το γράψω…. Λίγο είναι μια βδομάδα στους πυκνούς ρυθμούς της ζωής μας σήμερα; Καθόλου!
Όπως και να έχει, στεναχωρήθηκα. Προσπαθώ χρόνια να κάνω κάτι σοβαρό, να γράψω κάτι που να έχει ουσία, αλλά μάλλον ο «τηγανοκέφαλος» είχε δίκαιο. Γράφω τόσα πολλά χρόνια για την επίσημη πρωινή μου εργασία που έχει ατροφήσει η σκέψη μου. Γεγονός πολύ λογικό. Γράφω άρλεκιν με ψευδώνυμο. Είμαι η Douglas Rose, Τεξανή ξανθιά καλοστεκούμενη τριαντάρα. Στην πραγματικότητα με λένε Χάρη, δεν είμαι από το Τέξας αλλά από την Αμαλιάδα, καλοστεκούμενο δεν με έλεγες, ούτε στα εικοσιπέντε μου που έμοιαζα με λουκουμά (έστω λουκουμάκι λόγω ηλικίας) και το Τέξας το έχω δει μόνο σε ταινίες.
Δουλεύω οκτώ συναπτά έτη σε έναν βρετανικό όμιλο που προσλαμβάνει κόσμο ανά την υφήλιο για να γράφουν ερωτικά μυθιστορήματα για λευκούς straight χριστιανούς άντρες (σίγουρα ψηφίζουν Trump) στην Αμερική. Είναι μια καλοπληρωμένη δουλειά και ας μην λέω στους τριγύρω τι ακριβώς κάνω. Επιμελητής και διορθωτής κειμένων είναι το επάγγελμά μου, φιλοσοφική έχω τελειώσει (κλίνω και το λύω σε όλους τους χρόνους), αλλά τα ιδιαίτερα τα σταμάτησα καθώς δεν αποφέρουν αρκετά, τα φροντιστήρια σου πίνουν το αίμα και έτσι προ κρίσης κατέληξα να κάνω αυτή τη δουλειά.
Στην αρχή ντρεπόμουν, τα δύο πρώτα χρόνια δηλαδή. Δεν το ήξερε κανείς, παρά μόνο δύο στενοί φίλοι. Έπειτα συνήθισα, άρχισα να το διακωμωδώ. Μόνο που τα χρόνια πέρασαν, και νιώθω ότι έχω εγκλωβιστεί σε αυτή την δουλεία. Με τον τόνο ακριβώς εκεί.
Καταρχάς σιχαίνομαι το κοινό μου, που μου στέλνει και email να ρωτήσει για τις συνέχειες των ιστοριών. Και επειδή είναι και cisstraight οι περισσότεροι και κατά κύριο λόγο ομοφοβικοί, όταν απαντάω στα μηνύματα τους σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν αν μάθαιναν ότι τους απαντάει ένας γκέι, αριστερός και φεμινιστής. Κρυφογελώ και μακάρι να συνέβαινε, αλλά είμαι και φτωχός και πρέπει να εργασθώ.
Μάλλον θα συνεχίσω για πάντα να δουλεύω εκεί. Νιώθω σαν τον συγγραφέα από το Misery, που είναι εγκλωβισμένος να γράφει βιπεράκια και το κοινό του είναι η παρανοϊκή πρώην νοσηλεύτρια. Μόνο που εγώ δεν είμαι ούτε αυτό. Είμαι απλούστατα ένας απρόσωπος συγγραφέας.Κρύβομαι πίσω από μια άλλη ταυτότητα.
Ίσως πρέπει να το αποδεχτώ, για να μπορέσω να ζήσω ήρεμος. Φτάνω μέχρι εδώ. Άργησα να διεκδικήσω κάτι καλύτερο στη ζωή μου. Επαγγελματικά θα μείνω καθηλωμένος εδώ. Πρέπει να σταματήσω να είμαι ματαιόδοξος και να χωνέψω ότι δεν έχω συγγραφικό ταλέντο. Το να αρκεστώ σε όσα σε όσα έχω, ίσως να είναι μια κάποια λύση…
Μόνο που ζορίζομαι να βρω τι ακριβώς έχω…. Κάποιες στιγμές νιώθω πως δεν έχω τίποτα.
Η μητέρα μου μου έλεγε όταν ήμουν μικρός πως το τίποτα χτίζει χαρακτήρα. «Αν καταφέρνεις και επιβιώνεις από συνεχόμενες απογοητεύσεις, οποιαδήποτε φύσεως τόσο που να μην σου μένει παρά μόνο o εαυτός σου,τότε τα έχεις καταφέρει στην ζωή». Η κοσμοθεωρία της μάνας μου. Για γέλια και για κλάματα.Φρόντισε να μην μου ξαναμιλήσει όταν έμαθε ότι βγαίνω με τον Παύλο. Έβαλε το χεράκι της να μην έχω τίποτα, ούτε καν οικογένεια.
Ο πατέρας δεν ζούσε όταν έκανα το «coming out». Ακόμα και σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, πιστεύω ότι θα το δεχόταν. Θα ήταν στην αρχή προβληματισμένος και σκυθρωπός, θα του πιπίλιζε και η μάνα μου το μυαλό. Μητέρα, «η δηλητηριώδης». Ειδική κατηγορία που ευδοκιμεί σε αντίξοες συνθήκες, ειδικά όταν βλέπει τον σύζυγό της να δείχνει ανθρωπιά ή τρυφερότητα.Προσπαθούσα χρόνια να εξηγήσω, να βρω την αιτία της κακίας της.Δεν τα κατάφερα και αποφάσισα να συμβιβαστώ…
Ας συμβιβαστώ, λοιπόν !
Με όλα!
Δεν έχω ταλέντο! Ζήτω!
Δεν έχω οικογένεια! Ζήτω!
Είχα κάποια στιγμή τον Παύλο.
Έφυγε στην Γαλλία πριν δυο χρόνια και συζεί με την νέα του σχέση. Δέκα χρόνια κοινής πορείας και τέλος. Δεν άντεξε να το κρύβω ή να αργώ να μιλήσω σε κόσμο για εμάς. Καθηγητής ήταν. Φιλόλογος και αυτός. Στην σχολή τον γνώρισα. Εκείνος δεν ήταν δειλός. Μίλαγε για εμάς. Στο σπίτι, στην σχολή στην δουλειά του αργότερα. Αγνοούσε τα υποτιμητικά, βλέμματα των συναδέρφων. Εγώ αργούσα να μιλήσω. Τον κούρασα και πλέον δεν τον έχω.
Ένα χρόνο έχει φύγει, αλλά θυμάμαι. Σε άκυρες στιγμές έρχονται αναμνήσεις της κοινής μας ζωής. Τις προάλλες περνούσα από ένα φούρνο στην Κυψέλη. Μύριζε τσουρέκι όλος ο πεζόδρομος και θυμήθηκα το πρώτο μας Πάσχα, τότε που με αγαπούσε.
Θα αποφεύγω και αυτό τον δρόμο τώρα. Θα κλειστώ σπίτι. Θα ζητήσω τηλεργασία να ασχοληθώ με το μόνο πράγμα που έχει μείνει, την δουλειά μου. Τα άρλεκιν.
Θα γράψω την νέα περιπέτεια της ηρωίδας μου, της Piccante:
«Αμαρτωλή και θανάσιμη, Έρωτας και πάθος στην Νεβάδα». Αριστούργημα υποπτεύομαι θα είναι.
H Χρυσάνθη Σουκαρά γεννήθηκε το 1990 στα Ιωάννινα. Σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ανήκει στην συγγραφική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού freeda.gr
