Νέα κυκλοφορία: Σίνγκερ, Ευσταθία Π.

 

Μετά την πρώτη της εμφάνιση, με την βραβευμένη με Βραβείο Θράκα, αλλά και με το Βραβείο «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων, ποιητική συλλογή «Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας», η Ευσταθία Π. πλέκει και πάλι, συρράπτει με μια μηχανή «Σίνγκερ», πολλές και διάφορες πτυχές του κατακερματισμένου εαυτού του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στο αστικό τοπίο. Το σύγχρονο κοινωνικό τώρα είναι μια θάλασσα, «εκεί όπου ζουν όλα τα τρομερά νεκρά σώματα» και εκβάλλει το πάθος. Μέσα στα εξαιρετικά δουλεμένα, σχεδόν μινιμαλιστικά, ποιήματα, όπου κυριαρχούν εικόνες με μεγάλη νοητική ευρύτητα και λυρική δεινότητα, το ποιητικό υποκείμενο μιλά για τους τσακισμένους των πόλεων, τον φόβο και τη βία μιας πραγματικότητας χωρίς νερό, χωρίς μέλλον, όπου οι άνθρωποι και ειδικά οι θηλυκές φιγούρες, μένουν κρυμμένοι. Το  ποιητικό υποκείμενο ομολογεί: «γράφω απ’ τον τόπο με την ομίχλη» και προχωρά περιγράφοντας την παρέμβαση του στα πράγματα, όπου έχει σταθεί και φωτογραφίζει, με αποτέλεσμα να την αποκλείνουν από τη φυλή. «Πλέκουμε με λέξεις τοίχους», ομολογεί, και η πόλη «κλωτσά την καρδιά μας από λόφο σε λόφο». Η παρουσία του θανάτου είναι καταλυτική στο «Σίνγκερ», ένα βιβλίο γραμμένο στον απόηχο της τραγωδίας των Τεμπών κι έτσι «μετά από τόσους νεκρούς γέμισε χώμα το ποίημα». Η αίσθηση της κοινωνικής και πολιτικής ανομβρίας, το αδιέξοδο και το ασφυκτικό της τωρινής συνθήκης, δίνει πάντοτε όμως το περιθώριο για την σύνδεση των ανθρώπων, τον έρωτα, την συνύπαρξη, με όσες δυσκολίες κι αν έχει αυτή. «Στην απέραντη όχθη του θανάτου / που σαν με φιλάς δεν με νοιάζει αν θα πάω», λοιπόν, ο ερωτικός άλλος, όπου «άνθρωποι που σου λένε άργησες, πόσο άργησες, / δέκα χρόνια πέρασαν σχεδόν / στο τέλος ήρθες» είναι αυτός ο «άνθρωπος που κοιμάται /πιάνει στα χέρια του κλωστή και ξεκινά να πλέκει / με το βαμβάκι σύννεφα / με θάλασσα αλάτι / με άσπρο φως τις φίλες μου / μ’ εσένα τον θεό». Κι έτσι, η ποιητική συλλογή αναβλύζει τόσο αγωνία, όσο και μια βαθιά ανθρωπινότητα που τελικά δίνει το φως μέσα στο κυρίαρχο σκοτάδι και την πυξίδα μέσα στην ομίχλη.

-Νικόλας Κουτσοδόντης

 

Στοιχεία βιβλίου:
ISBN: 978-618-5928-00-1
Αριθμός σελίδων: 52
Διαστάσεις: 15,5Χ20,5
Τιμή: 
9,54
Έτος έκδοσης: 2025
Είδος:
Ποίηση
 

Δείγμα γραφής:

σ’ αγαπώ
κι είσαι σύννεφο που καλύπτει τα βουνά των ώμων μου
βρέχεις τα πλευρά μου, με κρύβεις απ’ τα μάτια
των ιπτάμενων ψαριών
μοιρασμένος ύπνος, λέξεις που υπόσχονται
πως ποτέ δεν θα σπάσουν
δέρμα που γερνά, μαλλιά που ασπρίζουν
άνθρωποι που σου λένε άργησες, πόσο άργησες,
δέκα χρόνια πέρασαν σχεδόν
στο τέλος ήρθες
σ’ αγαπώ κι είσαι θάλασσα
μήλο, κανέλα, πυξίδα ή χάρτης
ο τόπος όταν αγαπάς
άνθρωπος που κοιμάται
πιάνει στα χέρια του κλωστή και ξεκινά να πλέκει
με το βαμβάκι σύννεφα
με θάλασσα αλάτι
με άσπρο φως τις φίλες μου
μ’ εσένα τον θεό

 

Βιογραφικό:

Η Ευσταθία Π. γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε Φιλολογία και Γενική και Συγκριτική Γραμματολογία. Ποιητικές της συλλογές είναι οι: Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας (Θράκα, 2022) και Σίνγκερ (Θράκα, 2025). Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός και επιμελήτρια κειμένων.