Eπιμέλεια: Πέννυ Μηλιά
Έπειτα από τιμητική πρόταση και σε συνεργασία με τη Marija Dejanović, καλέσαμε ποιήτριες που έχουν γράψει ή θέλουν να γράψουν ποιήματα για να δημοσιευθούν στις 8 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας, χωρίς άλλους περιορισμούς ως προς ειδικότερο θέμα ή την έκταση. Τα ποιήματα που μας εμπιστεύθηκαν και επιμελήθηκα θα δημοσιευθούν σε 2 μέρη.
Έχω την αίσθηση ότι δίνουν τον παλμό από το πολύπαθο αλλά ρέον και ζωντανό, πολύχρωμο σώμα των γυναικών, της καθημερινότητας και των αγώνων τους στην εποχή μας.
Συμμετέχουν οι ποιήτριες: ντέμη α., Άννα Αφεντουλίδου, Γεωργία Βεληβασάκη, Μάρω Γαλάνη, Χριστίνα-Καλιρρόη Γαρμπή, Αναστασία Γκίτση, Πόππη Δέλτα, Έφη Ζωγράφου, Λένα Καλλέργη (μέρος α’), Ελένη Καρρά, Ειρήνη Μαργαρίτη, Αντωνία Μποτονάκη, Μαριάννα Νικολάου, Χαριτίνη Ξύδη, Ευσταθία Π., Ελένη Τζατζιμάκη, Αλήτις Τσαλαχούρη, Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη, Βάσω Χριστοδούλου (μέρος β’).
Πέννυ Μηλιά
***
ντέμη α.
Αχού Νταριαΐ*
Υπέρτατος νόμος
– η κάλυψη
Το σώμα είναι σύνορο κι εμπόδιο
Υπέρτατος νόμος
– η αποσιώπηση
Η είδηση που χάθηκε στους τεχνητούς νευρώνες
Μια κυριαρχία σε αποσύνθεση
που ακόμα επιζητά κι επικαλείται τα.
Το φύλο είναι εμπόδιο και σύνορο
κι έχουμε δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερα
χρόνια σ’ αυτόν τον πλανήτη, όχι
Σου είπανε
– δεν το μπορείς και δεν το πρέπεις
Απάντηση
– δεν τη συντροφεύει η λογική
Είναι τρελή
Εικοσιδύο χρονών αυτή, με τα εσώρουχα
Η γυναίκα έχει πρόσημο
– την επανάσταση
Το σώμα της είναι
– πολιτισμός
(για την επαναστατική πράξη της Αχού στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, 2024)
Άννα Αφεντουλίδου
Μικρή ιστορία διπλών πλυντηρίων
Άνοιγα έκλεινα πόρτες παράθυρα
τραύλιζα τρέκλιζα έπαιζα
διάδρομοι φίδια οροφές κεραυνοί
τακούνια σε πλακάκια πολύχρωμα.
Κατοικούσα χρόνια σ’ αυτές τις σπηλιές
είχα ξεχάσει πώς είναι να βγαίνεις στο φως.
Να περιμένεις στον ήλιο.
Τη βεράντα την είχες αδειάσει
κούνιες, φανοστάτες και πέργκολες.
Πλυντήρια διπλά έπλεναν ρούχα και πιάτα ασταμάτητα
καρότσι μωρού με είχε ξεγελάσει στο μπάνιο.
Υπόστεγα γεμάτα παραλλαγές ιστορίας.
Η φωτιά τώρα καίει διπλά
λεμονιές ελιές ευκάλυπτους
την ώρα που σηκώνεις ψηλά
του κορμιού σου την άκρη
να τρέξω να κλέψω να σου γδυθώ
να προλάβω ν’ αγγίξω πριν κλείσει η πληγή
για να μάθω μαζί σου των υγρών την αλήθεια.
(από τη συλλογή Ιστορίες εικονικής ισορροπίας, Γαβριηλίδης, 2013)
Γεωργία Βεληβασάκη
ΒΙΟΜΕΤΡΙΑ*
– Πώς ημερεύει ο φόβος της ύπαρξης, γυναίκα;
– Με την επαλήθευση της συνύπαρξης.
– Γκρεμίζεται ο γκρεμός;
– Επαληθεύεται.
*Χρυσόψαρό μου
στην ήρεμη λιμνούλα
την πεθαμένη
(από τη συλλογή Αυτή, το Άτομο Μηδέν, Σμίλη, 2024]
Μάρω Γαλάνη
Θολή
Θολή η μέρα
κάγχασε η γκρίνια σου.
Ξεδίψασα το πρωινό
με έναν βαρύ καφέ,
έντυσα ένα διάφανο
χαμόγελο τον φόβο κι άνοιξα την πόρτα.
Θα γυρίσεις; ρώτησες
βιάζομαι, είπα.
Άφησα μετέωρο το «εξαρτάται»
και βγήκα στον χειμώνα.
Κατέβηκα τρέχοντας
τις ξεχαρβαλωμένες σκάλες,
—ερωμένες της πόλης
μακροημερεύουν αλωμένες—
αφοσιωμένες έως θανάτου
να ενώνουν το πάνω με το κάτω μέρος της.
Τα σκαλιά με κατέβαιναν
όχι εγώ αυτά
—δεν είμαστε καλά
χάθηκε το όψη ανάποδη—
χάθηκα κι εγώ μέσα στα αλλόκοτα,
μέσα στα πάλι της γνώριμης πόλης,
αξιολύπητη,
απαρατήρητη,
απελεύθερη.
Για πρώτη φορά
με την καθαρή πεποίθηση
πως μόνο τα δικά μου πόδια
θα κάνουν το σώμα μου να περπατήσει,
να απεγκλωβιστεί από το γνώριμο.
από το άλλοθι του ασφαλούς.
Μόνο ως ψίθυρος η γκρίνια σου
κρατάει ακόμη όγκο, βάρος και μάζα
—θολή ως τη δύση έμεινε η μέρα—
Θολή κι αποσιωπημένη κι εγώ·
πειθαρχημένα γκρίζα βήματα στα χαμένα
μακριά από τη θλιβερή, ανθυγιεινή μας σχέση,
πηγαινοφέρνομαι ως τη νύχτα
—αλλόκοτη κι αυτή, λευκή—
εγώ αφηρημένη,
ανοιχτή κι ευάλωτη στο τίποτα,
το αρνητικό
μιας παλιάς ολόσωμης φωτογραφίας.
Δυνατή έκρηξη αναδύθηκε μπάσα
από τα έγκατα της ασφάλτου.
Γκάζι, είπα
και αγκάλιασα το πρώτο
γυμνό ωστικό κύμα
με μια διαβολεμένη επιθυμία
ύπνου.
Επιτέλους θ’ ανθίσω χειμωνιάτικος θάμνος.
Χρηστίνα-Καλλιρόη Γαρμπή
Παυσίλυπο 3
Στη Νύχτα μου
Σκέφτομαι όλες αυτές τις γάτες
που δεν χαϊδεύτηκαν ποτέ
Αμετάκλητα όμορφες και προφητικές
Σκέφτομαι όλες αυτές τις γάτες
γυναίκες με τρίχες
και μυτερά αυτιά
γυναίκες με μικρά μουνιά
ή μικρά αρχίδια
γυναίκες με μάτια που σταθερά κοιτάζουν
την οποιαδήποτε καταστροφή
χωρίς να βλεφαρίζουν
Σκέφτομαι όλες αυτές τις γάτες γυναίκες
που ηδονίστηκαν με τον αέρα
με τις φωνές των περαστικών
με τα σκουπίδια
Γυναίκες μέσα σε τέσσερις τοίχους
ή σε τέσσερις δρόμους
Όλες αυτές
οι γενναίες ραχοκοκαλιές
Όλα αυτά τα καθαρά μάτια
που γυναικώθηκαν
μέσα στα σκατά
αλλά μυρίζουν λουλούδι δίπλα στη θάλασσα
Έτσι μυρίζουν
Λουλούδι
Όλες αυτές οι στρατιές από γυναίκες
που μας κοιτάζουν
κάτω από τ’ αυτοκίνητα
μέσα από τα τζάμια
μέσα από τους κάδους
μέσα από τους τοίχους
Όλες αυτές οι γυναίκες
με τα πραγματικά μουστάκια
που επικοινωνούν απευθείας
με όποιο αστέρι θέλεις
και μπορούν να χορεύουν χωρίς μουσική
Ζω ίσον χορεύω
γι’ αυτές
κάθε τους βήμα και μια φιγούρα
που αποστομώνει τη χρησιμότητα
Όλες αυτές οι άχρηστες γυναίκες
που τίποτα δεν γέννησαν πέρα από τη σιωπή
Αυτές σκέφτομαι
και μπορώ ακόμα να περπατήσω
ή
να τηλεφωνήσω στις γιορτές σε ένα συγγενικό πρόσωπο
(από τη συλλογή Άπω Αργεντινή, Σμίλη, 2023)
Αναστασία Γκίτση
Βίας απαγορευτικό
Θυμίζεις
σοκάκι
μιας πόλης
που ξαγρυπνά
κάτω από
το μαξιλάρι
της πιο
επίμονης αϋπνίας.
Είσαι
ποτάμι
που διασχίζει το χολ
δεν γυρνάει πίσω.
(από το Ημερολόγιο-ανθολογία “Βία κατά των γυναικών” της ΕΛΘ, Εκδόσεις Ρώμη, 2022)
Πόππη Δέλτα
Η Κόρη του Χάους
Όταν τα φώτα της πόλης σβήσουν,
όταν το μόνο που θα ακούγεται
θα είναι οι ανάσες αυτών που κοιμούνται.
Όταν δεν θα υπάρχει κανείς να συναντήσω,
τότε θα μιλήσω για εμένα.
Ποια είμαι, από τι είμαι φτιαγμένη, τι υπάρχει μέσα μου,
από πού προέρχεται η μυρωδιά μου, τι γλώσσα μιλάω,
τι χρώμα έχουν τα μάτια μου, ποια είναι τα όνειρα μου,
ποιοι είναι οι εφιάλτες μου.
Την ώρα που όλα σωπαίνουν,
αν σταματήσεις να ακούς τις σκέψεις σου, θα ακούσεις τη φωνή μου.
Είμαι η ερμαφρόδιτη κόρη του καλού και του κακού.
Η μητέρα μου ήταν μάγισσα, που έδινε σοφία και αγάπη.
Ο πατέρας μου ήταν μάγος, που έδινε μένος και πόνο.
Η αδερφή μου ήταν η θεά της δημιουργίας παντρεμένη με τον θεό της φώτισης.
Τους θυμάμαι να με κρατάνε στην αγκαλιά τους όταν ήμουν βρέφος,
από τότε δεν τους έχω ξαναδεί.
Ο αγαπημένος μου ήταν λύκος, τον φοράω στην πλάτη μου.
Τα παιδιά μου, όλα αυτά τα αδέσποτα σκυλιά.
Ζω κάτω από το χώμα και μέσα στις θάλασσες, το δέρμα μου είναι σκληρό και γυαλίζει.
Τα νύχια μου είναι μακριά, για να σκάβω το βαρύ χώμα, δεν έχω πνεύμονες αλλά βράγχια.
Τα μάτια μου έχουν το μαύρο χρώμα του ουρανού της νύχτας.
Μυρίζω θυμιατά από την αγκαλιά της μάνας μου και αίμα από τα χέρια του πατέρα μου.
Η γλώσσα μου είναι η γλώσσα των λυγμών, δεν υπάρχουν λέξεις.
Για αυτό μπορείς να με ακούσεις μόνο στη σιωπή.
Έχω δει τη γη να γεννάει και έχω δει τα ανθρωποειδή να την κάνουν ένα τεράστιο τάφο.
Τα όνειρα μου είναι, να αφουγκραστώ τους προγόνους μου, να αφουγκραστώ την αιτία για
την οποία γεννήθηκα και να καταφέρω να την φτάσω.
Ίσως τότε ελευθερωθώ και πάψω να υπάρχω μέσα στους αιώνες.
Παίρνοντας μαζί μου το μένος, τον πόνο, την καταστροφή, την ασέλγεια.
Οι εφιάλτες μου είναι οι αναμνήσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια,
τόσες εικόνες, τόσες μυρωδιές, τόσοι ήχοι,
πονάνε τόσο.
Δεν υπάρχουν όμορφες αναμνήσεις,
είναι ηλεκτροφόρα καρφιά, είναι κάτι που δεν υπάρχει πια, είναι κάτι που πενθείς.
Οι αναμνήσεις είναι πένθος, ένα ατελείωτο, βαρύ πένθος.
Η μνήμη είναι το κύτταρο που τρώει όλο σου το κορμί, που το σαπίζει.
Όταν ξυπνήσεις, θα έχεις ξεχάσει όλα όσα σου είπα απόψε.
Είσαι το φως και είμαι το σκοτάδι.
Έφη Ζωγράφου
κέδρος
τους ακούμε κάθε μέρα
κατακλύζουν τα νέα
με την αγάπη τους για τη ζωή
τα χέρια τους ανοιχτά για όλους‒
τόσο όσο
δε φταίνε αυτοί
ο ένας και μοναδικός θεός
τους έταξε τη γη της απαγγελίας
από τότε που την πήραν με τη βία
έχουν κάψει χιλιάδες δένδρα ελιάς‒
το παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης
κάποτε γνώρισα τον έρεζ
από το τελ αβίβ
το όνομα του σημαίνει κέδρος‒
ένα σύμβολο δύναμης στον ιουδαϊσμό
ένα σημάδι υπεροχής στον λόγο
πολύ πριν την αρπαγή του
το τελ αβίβ λεγόταν γιάφα
που σήμαινε κάτι όμορφο
και εκεί που η ανδρομέδα
παραλίγο να θυσιαστεί‒
όχι για δικές της αμαρτίες
αλλά για την αλαζονεία άλλων
από τότε που ξεκίνησε η τελευταία εισβολή στη Γάζα
ο έρεζ μου στέλνει συνέχεια μηνύματα
με λέει υποκρίτρια
χαζή
ψευδοφεμινίστρια
αφού ότι αναδημοσιεύω
είναι για την αντοχή των παλαιστίνιων
που στην δική του γλώσσα σημαίνει τρομοκρατία
όλα τα ονόματα
τα μέρη
τα πράγματα
έχουν κάποιο συμβολισμό
το δικό μου όνομα σημαίνει καλή φήμη
και για τον χριστιανισμό
είναι το όνομα μιας μάρτυρος
που βασανίστηκε άγρια από αλλόθρησκους
την έκαψαν
τη λιθοβόλησαν
την κρεμάσαν
και κάθε φορά επιβίωνε
χωρίς γρατζουνιά
στο τέλος το παραμύθι λέει ότι
κατασπαράχθηκε από μια αρκούδα
ακόμη και με αυτήν την γνώση κατά νου
και πάλι θα διάλεγα την αρκούδα
πάνω από όλους τους κέδρους
που κατακλύζουν αυτήν τη γη
Λένα Καλλέργη
Μιλάει Εκείνη
Με πέπλα παρθενίας και πένθους
μ’ ένα παιδί στο μπράτσο
ασφυκτιώ και πνίγομαι
σαβανωμένη.
Mε θέλετε θεά
όμως εγώ αγαπώ.
Αγάπησα τα χέρια που με στόλισαν
που έσβησαν με ροδόνερο σημάδια από φιλιά
από τα πόδια και τα μάγουλά μου
που μ’ έβαλαν στο κέντρο περήφανα
σ’ επετείους θανάτων, εισόδια
χαιρετισμούς.
Κι εκείνος με λατρεύει
μα δεν τολμά να με κοιτά στα μάτια
εμένα, άνθος υπέρτατο κλεισμένο σε γυαλί
μέσα στις πασχαλιές και τις βιολέτες
και τ’ άσπρα κρίνα, που τα τρέμω τόσο.
Λουλούδια, σύμβολα των ημερών
που αλλάζουμε για πάντα.
Σαν τους πιστούς κι εγώ παρακαλώ
για μια τουλίπα κόκκινη
μια παπαρούνα ελεύθερη, θνητή
για έναν ιβίσκο ορθάνοιχτο
μιαν άλλη σωτηρία να σημαδέψει.
Ας έρθει ένας αμαρτωλός
ένας χαροκαμένος
που δεν του ανάστησα παιδί, δεν τον θεράπευσα
μες στον θυμό του να μ’ εκδικηθεί
να σπάσει την εικόνα μου στο πάτωμα
να φτύσω τα λιβάνια, τις μπογιές
μήπως με βρει κομμάτια εκείνος, πριν τον όρθρο
τρομάξει, και μ’ αγγίξει
“Παναγιά μου!”
(από τη συλλογή Ανήμερο, Ίκαρος, 2023)
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Η ντέμη α. κυκλοφορεί με πολλά ονόματα. Γεννήθηκε το 1999, στη Θεσσαλονίκη. Της αρέσουν οι διαδρομές, ο διπλός ελληνικός και ο καρέλια λευκός. Διαβάζει περισσότερο απ’ ότι μιλάει. Έχει αυτοεκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «για σας είναι θα» (2017) και «post mortem» (2022). Η τρίτη, με τίτλο «Πίνω, χύνω κι αργοσβήνω» κυκλοφόρησε το 2024 απ’ το Καζανάκι. Της αρέσει να μοιράζεται και το παρακάνει καμιά φορά, ερωτεύεται στιγμές συχνά και πιστεύει στην επαναμάγευση της ποίησης. Θα την βρείτε σε κάποιο μπαρ να πίνει μπύρες, τζιν ή τεκίλα.
Η Άννα Αφεντουλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Είναι φιλόλογος και εργάζεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους ενώ υπήρξε Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Η ποιητική της συλλογή Ελλείπον σημείο ήταν στη Βραχεία λίστα Πρωτοεμφανιζόμενου/ης συγγραφέα του περ. Διαβάζω (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010) και οι Ιστορίες εικονικής ισορροπίας στη Βραχεία λίστα Κρατικού Βραβείου Ποίησης του Υπουργείου Πολιτισμού (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013). Είναι Γενική Γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων. Τελευταίο βιβλίο της η συγκεντρωτική έκδοση των Διηγημάτων του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (Εκδόσεις Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, 2022).
Η Γεωργία Βεληβασάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ζει στην Αθήνα. Σπούδασε «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» (ΕΑΠ) και είναι κάτοχος MSc «Δημιουργική Γραφή» (ΠΔΜ). Γράφει ποίηση, διηγήματα, δοκίμια κ.ά. Έργα της έχουν εκδοθεί, παρουσιαστεί επί σκηνής και βραβευτεί. Ασχολείται με το τραγούδι και την τέχνη της Performance, ως ερμηνεύτρια και δημιουργός. Ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του International Performance Poetry Biennial Symposium-Festival (PerPoSF). Διδάσκει Performance Poetry και είναι Υποψήφια Διδακτόρισσα Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. www.velivasaki.gr
Η Μάρω Γαλάνη είναι χορογράφος, performer ποιήτρια. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική Γραφή – ΠΔΜ, στη Φλώρινα και είναι Διδακτόρισσα Preforming arts – NAS & National Academy for Theatre-Film Arts, Sofia, Bulgaria. Εργάζεται ως Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό στο ΤΕπΕΚΕ του Πανεπιστημίου Πατρών. Διδάσκει στο ΠΜΣ «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και ως επισκέπτρια διδάσκουσα στο ΠΜΣ του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας «Οπτικοακουστικές Τέχνες στην Ψηφιακή Εποχή» Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Έχει εργασθεί σε περισσότερες από 30 παραστάσεις ως performer, χορογράφος και σκηνοθέτης στην Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο και Βουλγαρία. Έχει συγγράψει επιστημονικά συγγράμματα για το χορό και το θέατρο στην εκπαίδευση, θέατρο και ποίηση. Βραβεύτηκε για το διήγημα «Φιλί να φυλάγεσαι» από τη Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Πατρών, το 2018. Το θεατρικό έργο της «ΡΑΣΥ 74.135» σκηνοθετήθηκε και παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, το 2020. Η ποιητική της συλλογή «Όσα περίσσεψαν της λήθης» συμπεριλήφθηκε στη λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2023. Αρθρογραφεί στο portal πολιτισμού – ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Culture Book».
Η Χρηστίνα-Καλλιρρόη Γαρμπή γεννήθηκε στην Πάτρα το 1989. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Δούλεψε ως ηθοποιός στο Θέατρο για περίπου δέκα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια γράφει και σκηνοθετεί ταινίες. Το σενάριο της, «Καμικάζι», απέσπασε την Ειδική Μνεία στον Διαγωνισμό Σεναρίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Interfilm στο Βερολίνο τον Νοέμβριο του 2023. Παράλληλα, γράφει ποίηση και πεζά. Έχει εκδώσει δύο βιβλία ποίησης: «Άπω Αργεντινή», εκδόσεις Σμίλη (2023) και «Μαζιμόνες», εκδόσεις Θράκα (2024). Μέσα στο 2025 θα κυκλοφορήσει η συλλογή διηγημάτων της «Το να Υπάρχεις σαν Λουλούδι» από τις εκδόσεις Κείμενα. Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Χάρτης, Τεφλόν, Yusra, Kaboom και ΚΙΟΥΡi@.
Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι υπεύθυνη ύλης του περιοδικού και των εκδόσεων Intellectum. Τακτική συνεργάτις του περιοδικού Σταφυλή. Μέθη στον Λόγο τη Σκηνή τις Τέχνες. Ενεργή στα πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα Θεσσαλονίκης και Νυρεμβέργης έχει συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες, εικαστικούς, και μουσικούς (iIiTRONIKA), σε μια προσπάθεια εναρμόνισης του ακουστικού και οπτικού μηνύματος. Είναι δημιουργός του καλλιτεχνικού τριπτύχου “Sygorma”. Στο θέατρο έχουν μεταφερθεί μονόλογοί της από τις ομάδες Contact Ensemble Trickortreat και Persona non grata. Η ομάδα desThess έχει οπτικοποιήσει ποίησή της. Συμμετέχει σε πειραματικά projects και Ιnternational Poetry Festivals με video poems και συντονίζει διαδραστικές και μουσικοποιητικές επιτελεστικές αναγνώσεις. Πρόσφατα παρουσίασε ποίησή της στο Γερμανικό Εθνικό Μουσείο Νυρεμβέργης εν είδει performance. Το 2024 παρουσίασε στην 20η ΔΕΒΘ το πρωτότυπο Poetry Black Box. Η τελευταία της ποιητική συλλογή τιτλοφορείται «ό,τι ΛύΠει ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓείΤΑΙ. τοπιο_ραφίες» από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν (2023).
Η Πόππη Δέλτα είναι μια underground ποιήτρια από την Αθήνα, γεννημένη το 1983. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Ποίηση. Η ποίησή της αφηγείται καθημερινές εμπειρίες ανθρώπων στη σύγχρονη Αθήνα, ένα ουρλιαχτό για χειραφέτηση και αυτοδιάθεση. Η πρώτη ποιητική της συλλογή έχει το τίτλο «Δολοφονία εκ προ μελέτης» (2017-Αθήνα Εκδόσεις Κενότητα).
Η Έφη Ζωγράφου γεννήθηκε το 1980 στον Πειραιά, με καταγωγή από την Κύπρο και την Αλεξάνδρεια. Από το 2006 εργάζεται ως ναυτικός στο εξωτερικό. Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του περιοδικού Θράκα, και στην Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ ποίησης των εκδόσεων Θράκα και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το 2023 εξέδωσε το πρώτο της φωτογραφικό zine με τίτλο «Χαρτογραφώντας το πουθενά». Η πρώτη της ποιητική συλλογή «οικόσιτοι διαμελισμοί» ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Θράκα 2023.
Η Λένα Καλλέργη έγραψε τα βιβλία ποίησης Ανήμερο (Ίκαρος, 2023 – Βραβείο Ποίησης περιοδικού «Αναγνώστης»), Περισσεύει ένα πλοίο (Γαβριηλίδης, 2016 και β’ έκδοση Μονόκλ, 2023 – Βραβείο Κύκλου Ποιητών) και Κήποι στην άμμο (Γαβριηλίδης, 2010 – Βραβείο «Μαρία Πολυδούρη»). Συμμετείχε στα συλλογικά, πειραματικά βιβλία ποίησης Ομάδα Από Ποίηση (Γαβριηλίδης, 2010) και Ομάδα Από Ποίηση ΙΙ: Υπέρ Ονειρίας (Γαβριηλίδης, 2012). Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, ποιήματα του Giacomo Leopardi (Η νύχτα απομένει, Γαβριηλίδης, 2013) και των Samuel Taylor Coleridge, William Wordsworth, John Keats (Κέδρος, 2021). Ποιήματα, διηγήματα, μεταφράσεις και δοκίμιά της βρίσκονται σε περιοδικά και ανθολογίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
