Αφιέρωμα στο Καρναβάλι: ένατο μέρος
Στο ένατο μέρος του αφιερώματος για το Καρναβάλι περιλαμβάνουμε ποιήματα και διηγήματα από τους: Χάρη Μελιτά, Νίκο Νόνα, Αντζελίνα Αβράμογλου, Ελένη Στελλάτου, Ελένη Αλεξίου, Αργύρη Κόσκορο, Δημήτρη Φούτσια, Δημοσθένη Μιχαλακόπουλο.
Χάρης Μελιτάς
Το τραγούδι της μάσκας
Σ’ αυτή την πόλη που ‘χει πια παραδοθεί
σ’ ένα αέναο στημένο καρναβάλι
φοράω μάσκα ολημερίς μην προδοθεί
η άλλη μάσκα που αλυχτά μες στο κεφάλι.
Τη μάσκα μου να βγάλω μη μου λες
δεν είναι που φοβάμαι τα σημάδια
μ’ αυτές τις ανελέητες φωτιές
που ανάβουνε στη σκέψη μου τα βράδια.
Με σερπαντίνες κι αλεξίσφαιρη στολή
στριφογυρίζω στων τρελών το γαϊτανάκι
πίσω απ’ τη μάσκα μου δαγκώνω ένα φιλί
συννεφιασμένη Κυριακή στάζει φαρμάκι.
Τη μάσκα μου να βγάλω μη μου λες
δεν είναι που φοβάμαι τα σημάδια
μ’ αυτές τις ανελέητες φωτιές
που ανάβουνε στις σκέψεις μου τα βράδια.
Ο Χάρης Μελιτάς, γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από το νησί των Κυθήρων. Αρχιτέκτων Μηχανικός Ε.Μ.Π. και τ. Καθηγητής Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.(Α. Σ. ΠΑΙ. Τ. Ε.). Εξέδωσε 18 συλλογές με ποιήματα, χαϊκού με τίτλο, διηγήματα και την επίτομη Ιστορία της Τέχνης και της Τεχνολογίας από το 1980 ως το 2023. Το 2020 έλαβε το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών της τάξεως των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών για την Ποιητική του Συλλογή ”Εξαιρέσεις”, Μανδραγόρας 2018. Βραβεύτηκε επίσης από τον Παρνασσό, την Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία ΤΕΧΝΗ Κιλκίς για τις ποιητικές του συλλογές ”Η διαθήκη”, ”Ποτάμι κόκκινο” και ”Μαύρη Σοκολάτα”, με Πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής τη Ζωή Σαμαρά. Οι ποιητικές του συλλογές ”Εξαιρέσεις” και ”Τέσσερις ενοχές”, περιελήφθησαν στην βραχεία λίστα των Βραβείων Ζαν Μορεάς του Γραφείου Ποιήσεως Πατρών. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, του Κύκλου Ποιητών και του Παρνασσού.
***
Νίκος Νόνας
Μασκαράτα
Ντυμένοι όλοι, όπως στο έθιμο αρμόζει,
με μάσκες κωμικές και φραμπαλάδες,
μύτες υπέρογκες, φαλλούς –τι ψωλαράδες!–
ακολουθούμε μια παράδοση που όζει.
Χτυπώντας κρόταλα, χορούς και ευωχίες
να φέρουμε τα κάτω πάνω προσπαθούμε
όμως στο βάθος, στην αντίληψη υστερούμε,
βρίσκοντας όλοι αφορμή για …αηδίες!
Κι εγώ ένας θλιμμένος πιερότος
απ’ τη γωνιά μου βλοσυρός κοιτάζω τ’ άρματα,
ψάχνοντας τρόπους να σκαρώσω μια κομπίνα
και να γλιτώσω απ’ τη “γιορτούλα” πρώτος.
Πετώντας τους σκατά και άλλα πράγματα,
το σκάω με την πρώτη κολομπίνα.
Ο Νίκος Νόνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Νεοελληνική Φιλολογία. Υπήρξε μέλος του Νεανικού εργαστηρίου ποίησης του Ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Σήμερα παραμένει στην Αθήνα και εργάζεται ως καθηγητής.
***
Αντζελίνα Αβράμογλου
Τυρινή ικεσία
Εγώ που σ’ ονειρεύτηκα πίσω απ’ τη μάσκα σου,
την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς
θα ‘ρθω στην αυλή σου.
Θα σε φυγαδεύσω
αφού πρώτα παραγεμίσω
το κορμάκι σου με
σερπαντίνες και κομφετί
–μη σπάσεις–.
Πλάσμα εποχικό,
αυτή είναι η ευκαιρία σου
να μην κινήσεις τις υποψίες.
Θα κουρσέψω μια γόνδολα ωχρή
που ξέβρασαν τ’ αστέρια των ιπποτών –
σωστό μισοφέγγαρο
κι εσύ, πλάσμα ολόγιομο,
θα χαθείς μες στη νύχτα,
καρφώνοντας τα σωθικά της με ορμή.
Στη μικρή πλατεία του Γκολντόνι, εγώ για σένα, θα βαδίσω,
τη Λοκαντιέρα του λίγο πιο κάτω θα γνωρίσω και
στην πρύμνη σου, ρόλους-μικρά βεγγαλικά θα ρίξω.
Σαν ξεμακραίνεις, άφοβα
σαν ξετυλίγεις τον καιρό σου,
τζαμάλες θ’ ανάβουν και θα σε καλούν.
Μα εγώ που σ’ ερωτεύτηκα πίσω απ’ τη μάσκα σου,
σαν χάρη στο ζητώ.
Πλάσμα ελεύθερο,
εσύ,
μη γυρίσεις.
Η Αντζελίνα Αβράμογλου ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ναυτικό Δίκαιο. Εργάζεται ως δικηγόρος στον χώρο της ναυτιλίας κι ασχολείται με το θέατρο και τη μουσική. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Έτερον εκαρτερών (2023) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενύπνιο.
***
Ελένη Στελλάτου
Καρναβαλιστές λίγο αργοπορημένοι και απορημένοι
Στις έξι και είκοσι μετά μεσημβρίας
η μέρα είναι κίτρινη
και το τραπέζι της αποκριάτικης γιορτής
δέκα θέσεων
-οι εννιά ήδη γεμάτες
Καταφθάνεις με ένα μπλοκ
γιατί υπάρχουν, ας πούμε,
μερικά χρωστούμενα
συσσωρευμένα
κάποια άηχα απογεύματα
αρκετά έρημα βράδια
ακόμη και η αποκαθήλωση
μιας ορισμένης νύχτας
Ύστερα αρχίζει η μουσική
ο αυλητής είναι αληθινά δεξιοτέχνης
τραπάρει βραζιλιάνικα
α, όλα είναι πιο εύκολα
όταν δεν παίρνεις τίποτα χαμπάρι
απόψε είσαι ό,τι φαίνεσαι
και μην ξεχνάμε,
χωρίς καθρέφτες
είναι ομορφότερος κανείς
Βρίσκεις τον δρόμο
προς την φοδραρισμένη πίστα
στροβιλίζεσαι αντίθετα
από τη φορά των δεικτών του ρολογιού
γύρω σου η περίσταση
σκάβει χαμόγελα
στις πολυκαιρισμένες επιδερμίδες
με μια επίστρωση ευθυμίας
χθόνιας,
βιβλικής
κι αυτό αρκεί για αρχή
αν και το φως επιτίθεται από παντού
Η Ελένη Στελλάτου (Αθήνα, 1978) έχει εκδώσει την συλλογή διηγημάτων “Το Κόκκινο και το Άσπρο” (Πόλις, 2018). Συμμετέχει στον συλλογικό τόμο διηγημάτων “Η φωνή της” (Καστανιώτης, 2023), μια πρωτοβουλία του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών “Η φωνή της” και στον συλλογικό τόμο “Από το τοπικό στο παγκόσμιο” (Διόπτρα, 2025). Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
***
Ελένη Αλεξίου
Το καρναβάλι της χαράς
Αρλεκίνοι και παλιάτσοι
Διόνυσοι φρικτοί,
παροξυσμένοι.
Θα ντυθώ κι εγώ χαρούμενη.
Μες στο μπουλούκι των αγρίων
θα γίνω μία σερπαντίνα
να ξετυλίγω μ’ αγωνία
το αγκυλωμένο χέρι μου.
Οι ορδές των μασκαράδων
θα περνούν λαχανιασμένες.
Τα στόματά τους ανοιχτά,
στεγνά και πεινασμένα
θα ψελλίζουν εγγαστρίμυθα
«μαζί, χαρά, αγάπη».
Και πάνω σε αλογόσυρτο
φλογοσκορπίζον άρμα
η μοναξιά
θα ξεγελά τους μεθυσμένους
ντυμένη Έρωτας.
(Ελένη Αλεξίου, Το Φλας, εκδόσεις λογείον, 2009)
Η Ελένη Αλεξίου είναι φιλόλογος και καθηγήτρια κλασικής κιθάρας στη Δ/θμια Εκπαίδευση. Έχουν εκδοθεί οι συλλογές ποιημάτων της: Το Φλας (λογείον, 2009), Ποιήματα που γράψαμε μαζί (Μελάνι, 2015), επτά ανάσες πριν (Σαιξπηρικόν, 2022).
***
Αργύρης Κόσκορος
Αμάλ
Φέτος δεν φτιάξαμε κανέναν Καρνάβαλο, τον απαγάγαμε. Πήγαν να μας τον φέρουν ως Δούρειο Ίππο, αλλά εμείς τους διώξαμε με τις πέτρες και τον πήραμε αιχμάλωτο μέχρι την Κυριακή της πυράς. Έστεκε αρμονικά γκροτέσκος, ωραίος στο ρόλο του: ένα πελώριο νευρόσπαστο ήτανε, στερεωμένο σε κλωστές που εμείς κόψαμε, αφήνοντάς τον με βλέμμα άδειο και μέλη παράλυτα, τέλεια αναίσθητο στα σκώμματα της πομπής. Το μελαμψό κεφάλι, το γυναικείο φόρεμα, τα φτηνά ρετάλια, τον έκαναν να δείχνει κωμικά σοβαρός στο Γολγοθά του. Ανήμπορος ν’ αντιδράσει, δεχόταν στωικά τ’ άσεμνα σχόλια του λαού στην περιφορά του μέχρι το αναπόδραστο. Καθώς τον σηκώναμε, τον μιμούμασταν με κάθε μας κίνηση, φράση ή νεύμα, παρότι στέκονταν ακίνητος πάντα, αμίλητος και ανέκφραστος. Στη μεγάλη φωτιά γλεντήσαμε τη νίκη μας, και όπως τον βλέπαμε να γίνεται στάχτη, νιώθαμε να εξαϋλώνονται όλα όσα θ’ αφήναμε πίσω μας την περίοδο της νηστείας. Δεν κάναμε το λάθος να τον γδύσουμε ούτε να τον ανοίξουμε∙ φοβόμασταν τη γύμνια του πιο πολύ απ’ τη δική μας, και επιπλέον υποπτευόμασταν πως μέσα του παραφυλούσαν δαίμονες, έτοιμοι ν’ αλώσουν την πόλη μας. Έτσι, δεν μάθαμε ποτέ τι κρυβόταν στα σωθικά του, μόνο υποθέσεις κάναμε ανάλογα με τη σύσταση του καπνού και την πυκνότητα του νέφους κατά την καύση. Οι αναθυμιάσεις λίγο μετά ξεθύμαναν, τις ήπιε η παγωμένη αχλή. Κύλησε όμορφα εκείνη η βραδιά, όπως και οι επόμενες. Μόνο που, παρά τον εξαγνισμό, η ποιότητα της ατμόσφαιρας δεν βελτιώθηκε, ίσως μάλιστα να έγινε κάπως πιο βαριά μες στην αιθαλομίχλη. Του χρόνου θα προσπαθήσουμε καλύτερα, με μια πυρά μεγαλύτερη και έναν καρνάβαλο πιο ρεαλιστικό.
Ο Αργύρης Κόσκορος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας και Φιλολογία με κατεύθυνση Γλωσσολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δουλέψει ως βιβλιοθηκονόμος στην Αθήνα και τη Ρόδο, ενώ τώρα εργάζεται στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λάρισας.
***
Δημήτρης Φούτσιας
Μεταμφίεση
Φύγετε… Σε ποιόν να πιστέψεις άρχοντα,
σε ποιόν θεό ελπίδες ν’ αποθέσεις;
Να σκίσω θέλω μόνο τα λιμνάζοντα κορμιά σας,
έξω να χυθούν, τα αποσυνθεμένα σας, αιμοφόρα αγγεία.
Το δέρμα σας να γδάρω, να σας το φορέσω ανάποδα,
εκτυφλωτική παρενδυσία.
Κι ο νους;
Απόρροια μιας απόφυσης απλώς να σας χωλαίνει;
Τις κόρες των ματιών σας προς τα μέσα να αντιστρέψω,
καιρός για ενδοσκόπηση, να γίνει η νύχτα μέρα.
Τα σπλάχνα σας να πλέξω περίτεχνο στεφάνι,
την κεφαλή σας περήφανη να στέψω.
Τα κόκκαλα στα χέρια σας για λάβαρα να βάλω,
ένας θρίαμβος, μια λιτανεία.
Κι η γλώσσα;
Διχαλωτή, το στόμα να ρυπαίνει;
Να αναπλάσω θέλω τα ανήλιαγα κορμιά σας
και ίσως κάπως έτσι, έρθουν οι συλλογισμοί.
Ούτε βήμα… Σε ποιον να πιστέψω άλλον;
Αν στα χέρια μου τη σάρκα μου δεν πάρω;
Ο Δημήτρης Φούτσιας γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι θεατρικός συγγραφέας σκηνοθέτης και εμψυχωτής δημιουργικής γραφής και θεατρικών ομάδων. Τα έργα του έχουν βραβευτεί και έχουν ανέβει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το θεατρικό του έργο «η Άννα από ψηλά» βραβεύτηκε στον 3ο πανελλήνιο διαγωνισμό θεατρικού μονολόγου του δήμου Αγρινίου (2024). Το έργο, «Το Χιόνι στα Δόντια μου» (Εκδόσεις Άπαρσις, 2022) παρουσιάστηκε στο θέατρο Vault (2022), σε φεστιβάλ Θεατρικών Έργων στην Οξφόρδη (2023) και στο Ελληνικό Κέντρο στο Λονδίνο (2023). Το έργο «Meatball» (Κάπα Εκδοτική, 2020) ανέβηκε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη (2019), στο θέατρο Αλίκη (2020), στη θέατρο Αθήναιον Θεσσαλονίκης (2023 – 25) και στην Κύπρο, θέατρο ΕΘΑΛ (2023 – 24). Το διήγημα του «Νυχτερινή Βάρδια» βραβεύτηκε και περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο «Δύο» (Εκδόσεις Ιανός, 2023). Ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας «Plasters» σκηνοθέτησε τρία θεατρικά του έργα, «Ριγκολιός το ταξίδι μιας ρίγας», «Ευχαριστήριος λόγος», «Patrocluss anatomy». Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Ικαρίας «Με τα δικά μου φτερά» (2023 – 24).
***
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος
-καρναβαλιού-
Κυριακή καρναβαλιού στο σπίτι
ξεκαθάρισα τις προθέσεις μου απ’ το πρωί
και για να μην τη βλέπω
τράβηξα το φύλλο της στο ημερολόγιο τοίχου
άνοιξε πληγή
σταγόνες αίμα στον τοίχο
στο πάτωμα
στο χαλί
το γράφει στις οδηγίες χρήσης
“μην αποσπάτε πρόωρα – κίνδυνος αιμορραγίας”
αλλά καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του
με τις μέρες του και με τις πράξεις
την επούλωσα με απαλές λέξεις από Χ
Χαρταετούς
Χαλβάδες
Χοροεσπερίδες
με χρόνο απορροφητικό σκούπισα τον τοίχο
μου φάνηκε εύκολο – δεν έμεινε τίποτα
για το πάτωμα τράβηξα τη σφουγγαρίστρα – χορεύετε;
(όλα πια τόσο του χεριού μου;)
απ’ το πρώτο στύψιμο
αναγνώρισα το κόκκινο του αίματος στον κουβά
μήπως του κρασιού
ή του καβαλιέρου και της ντάμας το πιο αψύ του πάθους
για δες
με τον χορό πέρασε η ώρα
σαν καθόλου να μη νοιάστηκα
με τον λεκέ στο χαλί τι θα κάνω
κι ούτε συλλογίστηκα πως αν μου ζητήσει τον λόγο η Δευτέρα
δεν θα τη βγάλω καθαρή
Γεννήθηκα το 1979 στην Καλαμάτα. Το 2016 έλαβα το βραβείο
πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή “Μαρία Πολυδούρη” για την ποιητική συλλογή
μου “Αταξίδευτα” (εκδόσεις Poema).
