Ανοιχτή επιστολή στις χαμένες αναμνήσεις
του Γιώργου Δρίτσα
Για το: Δανάη Σιώζιου, Επιστολές, εκδ. Αντίποδες, Αθήνα 2024
Επιστολές, χαμένες κάτω από στοίβες βιβλίων, χωμένες μέσα σε συρτάρια και αποθηκάκια, πεταμένες στα σκουπίδια μαζί με ό,τι άλλο μπορεί να θυμίζει οικειότητα και εγκαρτέρηση. Προφανώς στις παραπάνω γραμμές δεν μιλάω μόνο για τις επιστολές, αλλά για τις βαθιές σταλαγματιές από αναμνήσεις και συναισθήματα που εμφωλεύουν μέσα τους τα αντικείμενα, μέσα στη μακριά πορεία της σύνδεσής τους με τους ανθρώπους που τα κατέχουν· δηλαδή με όλους αυτούς με τους οποίους μοιράζονται ένα μικρό κομμάτι κοινής ύπαρξης μέσα στο σύντομο ταξίδι της ζωής.
Την επαφή με κάτι τόσο ευαίσθητο και θα λέγαμε γεμάτο άμεση αναπόληση αντικείμενο, όπως είναι οι επιστολές, μας επαναφέρει η Δανάη Σιώζιου στο νέο της βιβλίο, Επιστολές (εκδ. Αντίποδες, Αθήνα 2024). Μέσα από μια ιδιότυπη επιστολογραφία με ένα ευρύ φάσμα από παράταιρους επιστολογράφους-παραλήπτες, – όπως π.χ. με στοιχεία της φύσης, ζώα, φυτά, καταστάσεις που βιώνονται μέσα από την ανθρώπινη γλώσσα, αντικείμενα, και τέλος έναν άγνωστο άνθρωπο, παραλήπτη-αποστολέα, με το κρυπτικό αρχικό «Κ.» – ενοποιεί την ποιητική πρόζα με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής των επιστολών, μέσω ενός παιχνιδίσματος εικόνων, μεταμορφώσεων, συμβολισμών και τέλος ανοιχτής επαφής με την ενήλικη πραγματικότητα, όπως αυτή είναι. Μια ποιητική επαφή, δηλαδή, με το λογικό- παράλογο στοιχείο του κόσμου, όπου οι συνειρμοί των αναμνήσεων και των ονείρων, βιώνονται με ανοιχτά (πάντα) μάτια.
Πιο συγκεκριμένα, ήδη από το πρώτο ποίημα της συλλογής βλέπουμε αυτή τη διάθεση για συνομιλία με το ευρύτερο σύμπαν, ξεκινώντας με κάτι τόσο μικρό, όπως είναι η αράχνη. Βέβαια, ο μεταξύ τους διάλογος κάθε άλλο παρά απλός είναι και αμελητέος. Αντιθέτως επεκτείνεται σε μια πιο ευρεία έκταση νοημάτων, όπου ο ανθρώπινος αποδέκτης και αργότερα εξίσου αποστολέας, όπως προείδαμε, αναδεικνύει την καθημερινή εικόνα του εαυτού του, η οποία και τον προβληματίζει, πάνω στην προτροπή της αράχνης να «αδράξει τη μέρα».
Όπως και να ‘χει ο ανθρώπινος δέκτης των επιστολών, αν και έχει χάσει την «πίστη στο θαύμα» και οι φυσικές του αντοχές έχουν εξαντληθεί, συνεχίζει να ζει (βλ. ποίημα «Η ομίχλη»). Με μόνη παρηγοριά τις λέξεις, που καταρρέουν σαν ξεχασμένα λατομεία (βλ. ποίημα «Η προφητεία») και τις χαμένες αναμνήσεις – άλλοτε ερωτικές, άλλοτε φιλικές, άλλοτε βαθύτατα ατομικές, που βαδίζουν πλάι πλάι με την εικόνα της μητέρας. Μια ζωντανή ανάμνηση της φροντίδας, που η προσωποποίησή της μέσα στα σπάργανα του κόσμου που ανοίγει το άγνωστο νήμα της ζωής, όμοιο με άγριο δάσος, (βλ. ποίημα «Το δάσος»), συνδέεται με την πορεία της ενηλικίωσής του.
Κλείνοντας, είναι λογικό η παρούσα συλλογή να γεννάει πολλαπλές εικόνες στον αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα και μια καταβύθιση στην ίδια τη σκέψη της ποιήτριας, η οποία μεταφέρει τον προσωπικό διάλογο με το εαυτό της αλλά και τον ευρύτερο μακρόκοσμο στις παραπάνω συνομιλίες. Οι επιστολές, έτσι, κινούνται εντός μιας πορείας άλλοτε πυκνής, άλλοτε περισσότερο ξεκάθαρης αλλά πάντοτε σε επαφή με μια συγκεκριμένη εικοπλασία, που μας φέρνει σε επαφή με εικόνες που έχουν να κάνουν με την ίδια τη φύση και όχι με το τεχνητό αστικό τοπίο. Μέσα βέβαια από το πανόραμα μιας ιδιωτικής ενόρασης, όπως μαρτυρούν και τα εικαστικά έργα της συλλογής, τόσο οικεία και αυτά αλλά και τόσο μακρινά.
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ
Αγαπητέ κύριε,
υπάρχουν πάντα δύο πόρτες
και η καθεμία οδηγεί μέσα σε μία άλλη\
όμοια με την προηγούμενη
όποια και ανοίξετε
η διαδρομή αμέσως έσβησε
έγινε χαράδρα, σωροί από βράχια.
Φιλικά,
η προφητεία
Αγαπητή προφητεία,
το ξέρω καλά τι βάρος είναι τα ποιήματα
τι κίνδυνος το λατομείο των λέξεων
πάνω σου να καταρρεύσει
ό,τι κουβαλάω από εκεί γίνεται αμέσως σκόνη,
δεν ξέρω πώς να την περιγράψω,
εσείς όμως ξέρετε και το θυμάστε.
Δικός σας,
Κ.
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές του. Το 2016 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, σε μορφή αυτοέκδοσης, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι, κοινής θεματικής, ποιητικές συλλογές του σκιά θανάτου (2022) και το ματωμένο όνειρο (2023), με παλιά και νέα ποιήματά του. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά και ανθολογίες.
