Το πρόσωπό σου
Είδα το πρόσωπό σου τη Νύχτα των Κρυστάλλων και σε όλες τις νύχτες που ακολούθησαν.
Είδα το πρόσωπό σου στο Άστρο του Δαβίδ, που βάραινε στο μπράτσο σου.
Είδα το πρόσωπό σου σκυθρωπό,
και το κορμί σου στοιβαγμένο μέσα στο βαγόνι.
Είδα το πρόσωπό σου στο γκέτο του Λοτζ και αργότερα της Βαρσοβίας, στην Τρεμπλίνκα, στο Νταχάου, στο Μπούχενβαλτ, στο Μπιρκενάου… Στην πινακίδα «Arbeit macht frei».
Στη φρίκη των θαλάμων αερίων, στην άβυσσο των ομαδικών τάφων, στον καπνό των κρεματορίων.
Είδα το πρόσωπό σου εκείνη την μέρα του Γενάρη,
Είδα το πρόσωπό σου στις αγκαλιές, στα γέλια και τα αναφιλητά. Στις ακουμπισμένες αναμνήσεις στο συρματόπλεγμα,
στο δρόμο της επιστροφής.
«Ω! Μεντινάτ Iσραέλ!»
Είδα το πρόσωπό σου στο Βιετνάμ, στο Κόσοβο, στη Συρία και σε τόσα άλλα κερματισμένα πρόσωπα.
Βλέπω το πρόσωπό σου και ανατριχιάζω.
Νικολέττα Χατζηιωακειμίδου
