Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ
«Ας είναι το τέλος μας
σαν το τέλος ενός άστρου
που πεθαίνει μεγαλόπρεπα
μοναχικό στο κέντρο του κόσμου
μέσα στις φλόγες και τις εκλάμψεις
– ένα έργο τέχνης του θανάτου»
έγραψε. Το χαρτί τσαλακωμένο.
Η νύχτα είχε προχωρήσει
και τα χέρια του έτρεμαν φοβισμένα
κοιτώντας τα άστρα, τα επαρχιακά φώτα
με τις αναστολές ζωγραφισμένες
στις ρυτίδες του προσώπου του
κατάλαβε – έστω σ’ αυτή την ώρα
πως κατά βάθος αγαπούσε τη ζωή
τις ασήμαντες λεπτομέρειές της,
την χαώδη καθημερινότητα.
Ήταν όμως αργά.
Πολύ αργά μέσα στη νύχτα.
ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ
Κοιτώντας στα χαμηλά
τα μπαλκόνια των ορόφων
– πρώτος, τρίτος, πέμπτος –
ξεχώρισε πάνω στο τσιμέντο
ένα πολυπέταλο λουλούδι
σαν μια σταγόνα αίματος
κόκκινο χρώμα πυκνωμένο
σε γκρίζο, θανατικό φόντο.
Ξαφνικά δίστασε. Μετάνιωσε.
Κατέβηκε τότε από το τοιχίο.
Έβγαλε από την τσέπη του
μολύβι, και πρόχειρο χαρτί.
Μόνο σ’ αυτές τις στιγμές
διέκρινε, κάπως αμυδρά
την ομορφιά του κόσμου.
