Ευχή όμβριων υδάτων
Μη φοβάσαι τίποτε πια
όλα τα συνηθίσαμε
την αγάπη
απλώς μια συνηθισμένη αγάπη
τη φωτιά
απλώς μια συνηθισμένη φωτιά
την έρημο
μια συνηθισμένη μοναξιά
το Θεό
μια συνηθισμένη παρηγοριά
μη φοβάσαι τίποτε πια
καμιά έκπληξη δε σε περιμένει
ούτε στο χαρτί που γράφω
αυτή τη στιγμή
μη φοβάσαι κι αν πεθάνω
ο συνηθισμένος θάνατος
γεννά τους πιο μεγάλους πόθους
μια βροχή να εύχεσαι
μια συνηθισμένη βροχή
που κουβαλάς πάνω σου
στο όριο των ματιών σου.
Η τρέλλα διασκεδάζει με την εποχή μας
Λένε πως η εποχή μας είναι η τελευταία
Όλα θα γίνουν ένα κονκλάβιο ιδεών
Θα χαραχτούνε σε πυξάρι Καυκάσιο
Θα αλλαξοπιστήσουν οι Bärenhäuter
Τα αγύριστα κεφάλια θα γυρίσουν
Στο βλέμμα του Εκκλησιαστή
Μόνη σταθερά η αστάθεια
Πολλά τα άγρια πάθη
Και χάσαμε τον πλούτο της ψυχής
Η ιστορία «Αφανισμού του ονείρου»
Τι ωραία που περιγράφει
Τις περήφανες δολοφονίες
Των Ανατόμων των Ανθρωπίνων Ηθών
Όλοι διαλέγουμε έναν δρόμο
Κι ας διαλαλούν όλοι
Πως τίποτε καλό δεν υπάρχει σε κανένα
Μια γριά τσιγγάνα
Μου ‘δωσε οδηγίες ζητιανιάς
Με ρώτησε:
Τι σχέση έχει η συνείδησή σου
Με μια αχυράμαξα;
Ποιες μουσικές σε κοίμισαν παιδί;
Μου είπε ακόμα πως ο Βοτάν
Είναι ο Κύριος της Ζαριάς
Να μη φοβάμαι, μου συνέστησε
Την ανδρική θνησιμότητα
σε καιρό πολέμου
Η τρέλλα διασκεδάζει με την εποχή μας
Και μόνο ένας θρήνος
Που δεν έχει λύπη
Ξελογιάζει τη νεανική μας πίστη
Εγείρει μια αίσθηση ευθύνης
Εκεί που ο Σφαγέας διαχωρίζει
Το μύθο απ’ το λόγο
Με τα ψευδόλογα
του παραλόγου άσματα
στις ξέπνοες νύχτες των ζωντανών
στους παγερούς χειμώνες των νεκρών
εκεί στα σκοτεινά
όπου υπάρχει φως
Στις θλιβερές συνομιλίες μας
Θα κάνω τον τρελλό
Μα θα μετρώ τα λόγια μου
Στα αντίθετα κηρύγματα
Που εξωθούν στων εσχάτων
Το μικρό σημάδι
Έτσι πορεύεται ο κόσμος μας
Δίχως να αγγίξει ο ένας τον άλλο.-
Ω! ασπρόμαυρο πεπρωμένο
Μέσα μου κρύβω έναν οφθαλμό
που κοιτάζει επίμονα τον κόσμο γύρω μου
έναν κόσμο που με κοιτάζει κι εκείνος
το ίδιο επίμονα.
Ω! ασπρόμαυρο πεπρωμένο
Μέσα μου κρύβω μια σταγόνα απ’ το μυστήριο της ζωής
όλο αυτό καλά κρυμμένο στο αυγό μιας μύγας.
Αυτό το τέρας που κουβαλά μια τέτοιου μεγέθους αλήθεια
στέκει στο φανάρι της πέμπτης λεωφόρου
Ή στο Sunset Bulevard μέχρι να πρασινίσει το φανάρι.
Ω! ασπρόμαυρο πεπρωμένο!
Η ζωή είναι οδόφραγμα που διαλαλεί την αλήθεια.
Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα επιλέγεις να ταυτιστείς
με τη θαλπωρή της Παναγίας του Βρέφους
ή με την επιθετικότητα καθώς παραμένεις στο στήθος της μάνας.
Ω! ασπρόμαυρο πεπρωμένο!
Θυσιάζομαι α- λεκτικά
επί του κεκρυμμένου σχοινίου
ταλαντευόμενος σε πλήρη ακινησία.
Ένας πατέρας – τύπος εχθρού –
μπαίνει στη σχέση μάνας παιδιού.
Σας λέγω πράγματα που πάντα άκουγα
και με αυτά αναλογίζομαι εαυτόν.
Ήρθε κι ο επικίνδυνος μαντατοφόρος του νου
Σελήνοι και Μαινάδες με λαμπρά σπαθιά
συγκόπτουν κάθε ερμηνεία της μαγεμένης νύχτας μου.
Το φίδι του Μουργκίν μου κατατρώγει τους βουβώνες
η βάβω θρηνεί μαζί μου.
Ω! ασπρόμαυρο πεπρωμένο!
Στον καλπασμό της τρέλας μου
αφήνω αφηνιασμένο το νου
να γδάρω κορμί να πάρω τομάρι
να ντύσω της ψυχής τη γύμνια
ήμουν τρελός που έγινα φονιάς.
Τώρα επιτέλους
κοιτάζω τον ήλιο που δύει
στη μήτρα αυτού του κόσμου.-
Βιογραφικό
Ο π. Παύλος Καστανάρας γεννήθηκε στη Λάρισα το 1975. Σπούδασε Θεολογία και έκανε
μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική Γραφή στη Φλώρινα. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές
συλλογές "Μικρό άγημα"/Kleine trupper",2016 Μωβ Σκίουρος, Αθήνα (Δίγλωσση,
γερμανικά -ελληνικά) και "Σκόρπια στάχυα", 2020 Μώβ Σκίουρος, Αθήνα.
