Όλοι μετρούν στη μητρική τους
ena
Να ήταν η γλώσσα
πόλη
να περιέκλειε
να μην
αναχωρούσε
Οι λέξεις να ήταν
φωτεινές να ήταν
φάσμα
Να μιλούσαμε
μόνο με αρχαία
ονόματα δέντρων
Εδώ
είναι σκοτεινά.
Το τεχνητό φως
καίει τα μάτια
καίει
το τσιμέντο είναι
ασφαλές
στην περατότητά του
dio
Η ξένη γλώσσα
με αποβάλλει
αλλα από το να τη
σκέφτομαι
ξεχνάω τη μητρική
και η μητρική
με ξεχνάει
κι εκείνη
και γλώσσα
δε μου μένει
να σκέφτομαι
καμιά
μονάχα μία γλώσσα
να μετράω
tria
Η γλώσσα μου
μία γλώσσα
με κόκκαλα
σπασμένα
κι επανα-
συναρμολογημένα-
μια γλώσσα
για αριθμούς
Έρημη
σε ένα αεροδρόμιο
ρωτάει
διαβάτες και περαστικούς
αν ζει κανείς που τη ζητά
και ας μην είναι βασιλιάς
και ας μην είναι άρχων
ας είναι ένας άσωτος
που απλά γυρνάει
πίσω
