Το πρωί μετράω τη μοναξιά
στο ποτήρι του καφέ. Το παντελόνι,
υπερβολικά κοντό για την εποχή, προδίδει
ότι είμαι ξένη. Αν με κοιτάξουν κατάματα,
μιλάνε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω,
σαν να είχα απομνημονεύσει λόγω του
μαυρίσματος όλο το google
translate. Η Λάρισα είναι
οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη, κλείνω τα
μάτια μου και η Λάρισα είναι σαν μια
οποιαδήποτε πόλη όπου κανένας δεν
αναγνωρίζει τα βήματά μου. Την ώρα του
μεσημεριανού περιορίζομαι σε ένα κουτί
από SMS. Τα γράμματα
μεταμορφώνονται σε κύματα που μεταφέρουν
μακριά τους περιπάτους των 10 χιλιομέτρων,
τα δάση στριμωγμένα σε μία ημιτελή
πρόταση, η νύχτα χωμένη στα σύννεφα του
υφάσματος του καναπέ. Λάρισα, συγγνώμη,
δεν μπορώ να γράψω, δε φταις εσύ, εγώ
φταίω. Τους τελευταίους μήνες, γράφω
μόνο μέσα στο μυαλό μου, έτσι νανουρίζομαι.
Ονειρεύομαι με ονοματοποιίες. Έτσι οι
λέξεις που προφέρω γίνονται περίφραξη για τους πέντε ανθρώπους που πάντα
ονειρεύομαι, τους πέντε ανθρώπους που
πάντα ονειρεύομαι να κάθονται σε κύκλο
γύρω από το σιντριβάνι της κεντρικής
πλατείας. Λένε Λάρισα, αργά, με επιμονή,
μέχρι η λέξη να γίνει το όνομά μου. Μέχρι
να αρχίσω να νιώθω την πόλη στο δέρμα
μου σαν το αλάτι μετά από μια μέρα στη
παραλία, σαν ένα σύμβολο που προστατεύω
από αγνώστους, το παίρνω μαζί μου στο
μπάνιο και το βγάζω κομμάτι-κομμάτι,
μέχρι να πνίξω τα μάτια μου και να το
καλύψω με βλεφαρίδες. Μετά την πλημμύρα
η μόνη λέξη είναι Λάρισα, η λεία υφή της
πόλης, τόσο λευκή όσο η αντανάκλαση του
σώματός μου στις βιτρίνες. Κόκκινη σαν
το αίμα που βράζει το καλοκαίρι. Εδώ
μιλάς γλυκά στο ποτάμι όπως θα μιλούσες
στη θάλασσα, εδώ η γη και η θάλασσα έχουν
συγχωνευθεί, οπότε κι εγώ μιλάω και
στους δύο εαυτούς μου, ο ένας έχει
εξαφανιστεί προ πολλού, ο άλλος θα
κάθεται στο λιμάνι για πάντα. Πες τους:
τη νύχτα τα κύματα τρώνε το πλαγκτόν,
το φτύνουν σαν πεφταστέρια στα μαλλιά
μεθυσμένων μαθητών και φοιτητών. Πες
τους πώς το νησί μυρίζει σαν κρεβάτι με
φρεσκοπλυμένα σεντόνια, σαν την αγκαλιά
ενός παιδιού! Όταν κλείνεις τα μάτια
σου, η Λάρισα είναι ο λευκός καμβάς στον
οποίο κάθε πρωί φτιάχνεις ένα διαφορετικό
πορτρέτο του εαυτού σου· κανένα όμως
δεν σου μοιάζει.
