εκδ. Σαιξπηρικόν
ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ
Μια πολυκατοικία πετάει, χωρίς φτερά. Απλώς είναι στον αέρα.
Δεν είναιτο σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι απέναντι. Εγώ το
κοιτάω. Περίεργο. Δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαιτη σκιά του,
φοβάμαι μόνο για τα ρούχα που βλέπω απλωμένα. Μην πέσουν,
από τόσο ύψος δεν θα τα καταφέρουν. Ένα πρωί μπήκα στο τρένο
για να πάω στο τρένο, για να πάω κάπου – δε θυμάμαι που- δεν
έχει και σημασία. Με προσπέρασε ένας παππούς που κρατούσε
στο χέριτου ένα θαύμα. Όχι, ένα παιδάκι. Το είχε πάει βόλτα να
μετρήσουν πόσες φορές περνάει η ζωή και φεύγει, πόσοι
άνθρωποι δεν κοιμούνταιτα βράδια, μα ξυπνούν το πρωί μ’ ένα
γκρι περιστέρι στο στήθοςτους. Όχι εγώ. Οι άλλοι. Οι άλλοι μ’
ένα γκρι περιστέρι. Εγώ είμαι.
ΚΥΚΛΑΔΙΚΟ ΕΙΔΩΛΙΟ
Σε φαντάζομαι άσχημο, μικρό και ανακατεμένο με χώμα. Με
φαντάζομαι όμορφη, ψηλά, με αέρα. Τι πόνος, να πετάω εγώ. Να
φεύγω. Την άνοιξη πάντα εκεί φύτρωνε λίγο χαμομηλάκι. Σε πίνω.
Είσαι μέσα μου,το ξέρω. Στην κοιλιά μου έχεις χτίσει έναν τάφο.
MΑUD WAGNER
the Inked woman
Είσαι η ατραξιόν του τσίρκου. Λυγίζειςτο κορμί μοναδικά,
γυρνάς ανάποδα καιτα σκοινιά δαμάζεις. Αγαπάςτις μικρές πτήσεις,
αυτές που χρειάζονται ώμο αρσενικό, αφού οι κυρίες (ξέρουν να)
υποτάσσουν τα λιοντάρια που αγαπούν. Τα πάνε για νερό,
τα προσκυνούν κι αυτά ησυχάζουν. Τώρα γράφεις μπλε.
Γιατί μπορείς. Γιατί σε δίδαξε αυτός απ’την αρχή τις λέξεις.
Τα ζώα που μετράνε. καιτ’ όνομά σου, γράφεις, στο χέριτο αριστερό,
γιατί είσαι ένα θέαμα φοβερό vα σπας που ξέρεις
