Γράφετε;
Ένα στίχο για τους
τυχαίους στο δρόμο που δεν έχουν τίποτα
προδοτικό πάνω τους κανένα χάδι…
Ένα πληθωρικό
βλέμμα σ αυτή τη φιγούρα απέναντι, θέλει
τόσο πολύ βλέμμα και συ θέλεις άλλο τόσο
να το στερήσεις. στα πόδια σημάδια.
«Φρακάραμε»! έλεγε ο πατέρας μου όταν
έβλεπε κίνηση, ένα πληθωρικό βλέμμα σ
αυτήν απέναντι ένα στυλό διαρκείας μια
απώλεια σε συνέχειες μια διαρκής απουσία
μια ανεπαρκής συνουσία η λέξη κάτω απ
το τακούνι της, αποθνήσκει βίαια το
νόημα. Ζω με φωτογραφίες λαχαίνει να
γράφω η παράταση –μια πίκρα—στα
τελευταία μέτρα της κούρσας ασθμαίνει.
Γράφετε; Ναι. Έλα κοντά μου ο ένας μου
εαυτός παίρνει παράταση απ τον άλλο. Ο
πούτσος παίρνει παράταση φρακάρει σπάει
το προφυλακτικό και σκάει ο ποιητής.
Είθε να κουρσεύεις τα lime
να έρχεσαι κι από το σπίτι να πηγαίνουμε
εκδρομές, μπάνια να κάνουμε να βγάλουμε
το ζόρικο χειμώνα. Βλέπω το λάκτισμα
του λόγου που φεύγει (συν)ένοχος μαζί
με τη μπόρα του αβέβαιου Ιούλη για την
καταστροφή μου
Στη Ζέα
Θαυμαστά
τίποτα
πολλές
στιγμές
καύτρες
νυχτερινές η άσφαλτος χαράματα
γδέρνει
τις ρόδες τις ραπίζει
καθώς
την πατάνε
ολημερίς
και ολονυχτίς αλλά κυρίως
η νύχτα ξέρετε
πως πονάει
πονάει
ως παρανυχίδα
η
νύχτα με αγαπάει και γω τη φοβάμαι
η
αγάπη κλαίει
παραθερίζει
ως διάσημη
κολυμπά
σε απάτητα ακρογιάλια
θαυμαστός
ο Θεός
και
εγώ θαυμαστός
στο
θαυμαστό τιποτένιο αποτύπωμα του τίποτα
ο
Γιώργος, πλάι του η Μαρίνα
-Σταυρός-
στο
μπαλκόνι του γιατρού γλειφιτζούρια και
στήθια
σου
φτιάχνω μαρμελάδες
κόβω
ντομάτες
το
λιόγερμα ίσως τα πάντα ίσως όμως και
τίποτα
όλα
μια μεγάλη πράσινη μάντρα
χορταριασμένη
η
βροχή πάνω μου ένα θαυμαστό τίποτα
τα
χέρια μικρά να αγγίξουν
η
μέρα της γέννησής μου:
τραγικό
τίποτα
ίκτερος,
αταράξ άζαξ στα τζάμια
κουτάκια
μπύρας, δαχτυλίδια
στο
ραδιόφωνοLa
traviata
κάποιοι
ακούνε Βέρντι κι άλλοι Βέρτη
η
πολυκατοικία -κι αυτό το φλύαρο ποίημα-
ένα μουσικό συνονθύλευμα
τα
ρολόγια σταματημένα, ώρα: δέκα παρά
τίποτα
η
ζωή
εσύ
εγώ
όλα
στην πλάτη θαυμαστά βαρίδια
για
παλαιστές μεγάλους
στο
χάος ριγμένος
πλην
όμως σαν κεράκια ανάβω θαυμαστά τίποτα
