Ελίνα Αφεντάκη,
Δύο ποιήματα από το “Παγοθραυστικό” (Θράκα, 2018)
ΔΕΝ ΕΧΩ
Δεν έχω να σου δώσω παρά μια άγουρη καλημέρα και δυο μαύρα σύκα με το γάλα τους,
μια καλοκαιρινή ομπρέλλα ζωγραφισμένη με μπόρες,
μια εξημερωμένη βαλίτσα και τούτο ‘δω το σκονάκι για να ξορκίζεις τον κατοικίδιο έρωτα.
Δεν έχω παρά ένα μικρό κήπο που φυτρώνουν ξερά καράβια και μια κούνια στον ήλιο φτιαγμένη με χαμόγελο αντοχής.
ΕΛΑΦΙ
Εκείνο το ελάφι που σκότωσες πρώτη φορά…αυτό ήθελα να’μαι.
Κι όσο θα ζυγώνεις ν’ακούω το σπαραγμό και το θρίαμβο να παλεύουν στην ανάσα σου μέσα.
Κι όπως θ’ αφήνεις την ξερή παλάμη σου πάνω μου εγώ το πρώτο μου αίμα, το νωπό ν’αφήνω πάνω στην κάτωχρη μνήμη σου.
Στα
μάτια μου μέσα να σε τραβήξω κι εκεί να καταστρέψω- υπό μορφή φωτός που
σβήνει-τα προσωπικά σου δεδομένα…ότι περηφανεύτηκες πως είσαι.
Να μπλέκομαι μέσα σου έτσι, που να μην ξέρεις ποιος είναι το εγώ και ποιος το εσύ.
Αυτό ήθελα να’ μαι…το σκοτωμένο ελάφι που κουβαλάς.
