Η ποίηση γράφεται περπατώντας
α.
Προς τα υψιπετή οροπέδια
του μετέωρου ύπνου:
σμιλεύω πάντα το σκοτάδι.
Ληστεύω όμως μιλώντας κυρίως το
φως.
β.
Πυγολαμπίδες:
η επιβίωση των λέξεων εξαρτάται
απ’ τα έντομα.
γ.
Αυτή
η πάμπλουτη απουσία φωνής
δεν
θα καταλαγιάσει.
/
ποτέ δεν θα σωπάσει το πραγματικό /
δ.
Ο
θρήνος είναι η φυσική του ανθρώπου.
Και
η
ύλη των δακρύων του η μόνη μεταφυσική.
/…../
.
φ.
Tι ανείπωτα οφέλη που ψελλίζει απροσμέτρητη η νύχτα!
Να
καταφέρεις να προσδώσεις στα γεγονότα
του
ασίγαστου ύπνου την συντομία του απείρου.
χ..
Εντός
του μεγάλου υπνωτηρίου
του
ουρανού και της γλώσσας
‒ το
μόνο που λάμπει
ο
εφιάλτης των λέξεων είναι.
ψ.
Είτε
έτσι είτε αλλιώς πάντως
θα
καταβαραθρωθούμε.
/
αυτή είναι η μόνη απεραντοσύνη /
ω.
Απελπισμένη η σελήνη στα
απροσπέλαστα σύννεφα.
Ασκαρδαμυκτί:
ο απελέκητος δρυς της ύπαρξης.
