Η ποίηση γράφεται περπατώντας

α.

Προς τα υψιπετή οροπέδια

του μετέωρου ύπνου:

σμιλεύω πάντα το σκοτάδι.

Ληστεύω όμως μιλώντας κυρίως το
φως.

β.

Πυγολαμπίδες:

η επιβίωση των λέξεων εξαρτάται
απ’ τα έντομα.

γ.

Αυτή
η πάμπλουτη απουσία φωνής

δεν
θα καταλαγιάσει.

/
ποτέ δεν θα σωπάσει το πραγματικό /

δ.

Ο
θρήνος είναι η φυσική του ανθρώπου.

Και

η
ύλη των δακρύων του η μόνη μεταφυσική.

/…../

.

φ.

Tι ανείπωτα οφέλη που ψελλίζει απροσμέτρητη η νύχτα!

Να
καταφέρεις να προσδώσεις στα γεγονότα

του
ασίγαστου ύπνου την συντομία του απείρου.

χ..

Εντός
του μεγάλου υπνωτηρίου

του
ουρανού και της γλώσσας

‒ το
μόνο που λάμπει

ο
εφιάλτης των λέξεων είναι.

ψ.

Είτε
έτσι είτε αλλιώς πάντως

θα
καταβαραθρωθούμε.

/
αυτή είναι η μόνη απεραντοσύνη /

ω.

 

Απελπισμένη η σελήνη στα
απροσπέλαστα σύννεφα.

Ασκαρδαμυκτί:

ο απελέκητος δρυς της ύπαρξης.