Στην ταράτσα του Λίντο την Τρίτη 27 Ιουνίου, στις 21:30, Λάρισα, ο Ηλίας Κουρκούτας και ο Θάνος Γώγος συνομιλούν με τον Σωτήρη Παστάκα ελεύθερα και δημιουργικά, χωρίς σοβαρές αβρότητες και σοβαροφάνειες, στο ρυθμό του έναστρου καλοκαιριού, με αφορμή την κυκλοφορία της δέκατης έκτης ποιητικής συλλογής του Σωτήρη Παστάκα “Αλτσχάιμερ Αρχόμενο” (εκδόσεις Μελάνι, 2017).

εκδ. Μελάνι 

ΜΙΑ
ΠΟΛΗ

*

Μια
πόλη φιλική

με
ποτάμι και γέφυρες,

λεύκες
πλατιές,

πυκνές
ομίχλες,

μεγάλα
καφενεία

μικρά
τσιπουράδικα,

μοτέλ
με αυτοκρατορικά κρεβάτια

για
τα παράνομα ζευγάρια,

δρόμους,
δρόμους να τρέχουν

οι
διαδηλωτές και οι κουκουλοφόροι.

Φωνάζουν
αλλά δεν τους ακούω,

δεν
τους ακούτε,

δεν
τους ακούνε στις Βρυξέλλες.

Περνάνε
οι διαδηλωτές

με
τα ταμπούρλα,

τις
σημαίες

βουβό
πλάνο του Αγγελόπουλου,

σε
μια κωφάλαλη πόλη.

*

Περίεργο
τι θυμάται κανείς.

Μια
σκηνή με πούλμαν στο Μόναχο:

ο
ξεναγός μας λέει πώς γεννήθηκε

η
πόλη το 1200. «Η δικιά μου

πόλη
κτίστηκε τον έβδομο

αιώνα
π. Χ.» λέω, κι όλοι υπομειδιάνε

-ακριβώς
σαν κι εμένα σήμερα.

*

Αν
κάποιος ερωτευθεί στην επαρχία

είναι
ικανός να κάνει τα πάντα:

ακόμη
και να κρύψει την ευτυχία του

πίσω
από δυσάρεστα στιχάκια.

*

Περνάω
σπίτι τα περισσότερα

βράδια.
Η αφραγκία μας έκανε διάφανους:

κανείς
δεν μας χαιρετάει,

δεν
αντιχαιρετάμε κανέναν.

Οι
φίλοι δεν είναι πια φίλοι μας.

*

Ζω
αθορύβως

αποκλειστικώς
εις την καλλιέργειαν

του
προσωπικού μου κήπου

χωρίς
να προκαλώ,
 

όπως
έζησα
στις
πόλεις

της
αρχαιότητάς μου: στη Ρώμη,

στην
Αθήνα, στο Σαν Φρανσίσκο.

*

Βυθισμένος
στα χρυσά

μου
γεράματα

παίρνω
το φάρμακο

πάντα
την ίδια ώρα,

ως
ενεργός πολίτης

αφοδεύω
κανονικώς

καθ’
εκάστην.

*

Έπρεπε
να αποδεχθείς

την
εξορία σου, Σωκράτη.

Θα
είχα κι εγώ παρεΐτσα,

θα
σκάγαμε στα γέλια

με
τα καμώματα των Αθηναίων,

θα
φτιάχναμε μια νέα πολιτεία

στην
τρυφηλή πλανεύτρα Λάρισα.