Ήθελα κάποτε κάτι να γράψω για Λάνθιμο και Αστακό αλλά δεν τα κατάφερα. Μες στα πολλά που ακούστηκαν, έχασα τη μπάλα. Θυμάμαι μια αίσθηση έντονης ναυτίας, κάτι που ίσως να ένιωσα και στις προηγούμενες ταινίες του. Μόνο δυο λόγια του Léo Ferré από τη Σχολή της Ποίησης μου ήρθανε στο νου: «Η τέχνη δεν είναι εργαστήριο ανθρωπομετρίας. Το φως ανάβει μόνο στους τάφους. Ζούμε σε επική εποχή, αλλά δεν έχουμε τίποτα επικό να πούμε. Ακόμη και η ίδια η απελπισία πωλείται, δεν μένει παρά να βρεθεί η σωστή φόρμουλα. Όλα είναι έτοιμα: τα κεφάλαια, η διαφήμιση, οι πελάτες». Στο κενό, ν’ αναρωτιέμαι τι πάει να πει τέχνη, ομορφιά, κατάθεση ψυχής, αλλά και ίντριγκα, παρατάξεις και εδραίωση μιας απολυταρχίας της υποκειμενικότητας. Η άποψή μου, η άποψή σου, τα μου αρέσει σου και τα μου αρέσει μου. Χαμένος.
Στρώθηκα πάλι προ ημερών να γράψω κάτι για το La La Land και δίστασα ξανά ή δεν έβρισκα, τέλος πάντων, λέξεις. Οκ, συμπαθητικό το παρολίγον μιούζικαλ του Chazelle, μ’ ενδιαφέροντα μονοπλάνα, συναρπαστικά τράβελινγκ, ιδιαίτερη φωτογραφία, πλην καθόλου πετυχημένο κάστινγκ -παρά το αλλόκοτα γοητευτικό πρόσωπο της Emma Stone- πρωτίστως όμως πουθενά μα πουθενά λίγη πραγματικότητα, κάτι από αληθινό LA, κάτι που να με κάνει να αναφωνήσω έστω και ψιθυριστά: «αληθινή ζωή!». Αναγέννηση στον ορίζοντα ενός ανούσιου σινεμά, μιας Αμέρικα του παρελθόντος, με χαζοχαρούμενες αβατάρα Σινάτρα και Γκάρμπο. Ενός σινεμά που δεν του αρμόζουν Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ.
Ω ναι, Όσκαρ! Υποψηφιότητες, στοιχήματα, megabytes και τόνοι μελάνης προς κατανάλωση άχρηστης πληροφορίας για μια “τέχνη” στην προκρούστεια κλίνη κοινού και κριτικών ή βουρ για το ντιβάνι του ψυχαναλυτή.
Αστακοί, La La Land και λοιπές αδεξιότητες ή αλλιώς, προς αναζήτηση μιας τέχνης που αγνοούμε…
Γιώργος Σαράτσης