Έκαναν
πως δεν με ήξεραν
Άσχημα πρόσωπα, λερά,
μπροστά στα μάτια
των καλεσμένων.
Έμεινα
να τους κοιτάζω,
με το σκυλί μου
παραδίπλα,
Μαρία της σιωπής
Στα πρώτα μου λημέρια.
Κι ύστερα μου είπαν
όλοι μαζί,
με μια φωνή,
ένα στόμα,
Φύγε τώρα,
Πήγαινε να βρεις
Κανένα νονό
Να βαφτίσουμε
τον πατέρα σου
