Πώς μπορεί να διηγηθεί κανείς τα πραγματικά γεγονότα;
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ δεν θυμάμαι την πρώτη γυναίκα με την οποία αυνανίστηκα, ξαναθυμάμαι όμως, συχνά, τον πρώτο αυτό αυνανισμό, που ήταν μια από τις πιο αυθεντικές εμπειρίες, καθότι ατύχημα, αν και όχι.
Η επιθυμία δεν είχε ακόμα όνομα, κι αυτό που οδήγησε το χέρι μου στο πουλί μου, δεν είχε πλαίσιο και προηγούμενο· δεν είχε ιστορία. Ήταν τόσο ακαθόριστο που η σκέψη ερχόταν κι έφευγε και η παλάμη κινούνταν χωρίς να γνωρίζει τον σκοπό. Οι μύες έχουν μνήμη, κι ακόμα δεν είχε εγγραφεί τίτοτα, η μνήμη ήταν κενή.
Θυμάμαι ακόμα πως ένιωσα ότι πρέπει να συγκρατήσω τα χύσια μου, αφού νόμιζα ότι ήταν ούρα. Αυτό δεν έγινε, και δεν συγκρατήθηκαν ποτέ έκτοτε. Δεν χρησιμοποιώ κάποιο μαντιλάκι, χαρτοπετσέτα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν ένιωσα ντροπή, αλλά ένιωσα ότι θα έπρεπε να νιώσω ντροπή, μα τη γυναίκα αυτή, δεν τη θυμάμαι.
Γιατί τότε ξαναθυμάμαι αυτή την πρώτη φορά και την ντροπή που έπρεπε, αλλά δεν κατάφερα να νιώσω; Ίσως επειδή είμαι σε θέση να θυμάμαι τη δεύτερη γυναίκα με την οποία αυνανίστηκα και ίσως πιστεύω πως αυτή ήταν και η πρώτη. Με εκείνη, τη δεύτερη, ήταν τα ίδια αισθήματα, πλέον ξέροντας τι κάνω και τι σκοπό έχω· όλα μού είχαν φανερωθεί.
Λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να ήταν και η πρώτη, κι αυτό θα εξηγούσε και θα εξαφάνιζε το κενό, αλλά μπορεί κι όχι. Ίσως να μη μάθω ποτέ, το σίγουρο είναι πως αυτή τη γυναίκα εγώ δεν τη θυμάμαι.
