Οι ποιητές θα φεύγουν πάντοτε 

χωρίς ν’ αφήνουν πίσω τους χειρόγραφα 

χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη από την πάλη τους

(…)

Η Ποίηση θα καταντήσει τελικώς

ένα πολικό τοπίο

Κλείτος Κύρου

Στον πάτο της ύπαρξης, στη φάκα, στο πιο κάτω από ποτέ. Οι ποιητές ατέρμονοι ορίζοντες. Εκεί απ’ όπου φεύγεις κι εκεί απ’ όπου έρχεσαι. Δεν έχει πολλά να καταλάβεις. Όλο και βαθαίνει το σώμα.

Εκεί όπου πας σ’ έστειλαν άλλοι. Κι εγώ μαζί τους. Χωρίς να σηκώσω χέρι, να γνέψω αντίο. Ό,τι αγγίζει το βλέμμα – ξεραμένο μελάνι. Από ‘κει κι έπειτα, το τέλος. Το τέλος ως δικαίωση ή υποτέλεια. 

Καμιά φορά χωρίς σακάκι, χωρίς εσώρουχο. Μόνο με δέρμα εκτεθειμένο.

[εικόνα: Roberto Kusterle]