Υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις που στοχεύουν σε διαφορετικά σημεία μυαλού και σώματος. Κάποιες αγγίζουν λίγο σώμα, κάποιες μόνο μυαλό, κάποιες άλλες περισσότερο συναίσθημα. Υπάρχουν εκείνες που χαλαρώνουν τα άκρα και την αναπνοή κι εκείνες που δεν τα αφήνουν ούτε στιγμή, επιβάλλοντας σχεδόν μία ενοχλητική αμηχανία απ’ το πρώτο λεπτό ως την αυλαία. Όπως υπάρχουν θεατρικές υπερπαραγωγές με παραγόμενο προϊόν ένα σεσημασμένο τίποτα (με την φθηνή δικαιολογία της “προσπάθειας” να χάσκει στα χείλη των πολλών) αλλά κι εκείνες, οι πιο ταπεινές, που εκτυλίσσονται αθόρυβα μέσα σε χώρους μικρούς, με εραστές-συντελεστές και υποψιασμένους θεατές.
Ο λόγος για την παράσταση «Εγώ Ποτέ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νεράντζη που ανεβαίνει ήδη από την περασμένη Παρασκευή 26 Φλεβάρη στο Θέατρο Έξω από τα Τείχη, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πέντε ήρωες συνθέτουν επί σκηνής έναν ενιαίο «διαλεκτικό» μονόλογο χωρίς εμφανή συνάφεια. Σώματα που πάλλονται σε κάθε λέξη και φράση του κειμένου. Μέχρι σώμα και κείμενο γίνουν ένα. Η γέννηση, η ζωή, η ματαιοπονία της ύπαρξης, η αναπόφευκτη φθορά και ο επικείμενος θάνατος. Ο πάντα παρών θάνατος κι η αδυναμία να τον αντικρίσουμε. Μία σπουδή στο έργο και το ύφος του Samuel Beckett, όπου το εξωπραγματικό του ονείρου συνομιλεί με την σκληρότητα του καθημερινού βιώματος.
«Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα… Είμαστε καταδικασμένοι σε έναν αιώνιο μονόλογο, χωρίς έννοια, χωρίς περιεχόμενο. Σε ένα αιώνιο μουρμούρισμα… Να μιλάμε, και να μιλάμε για το τίποτα», θα πει κάποτε ο Beckett. Η ψευδαίσθηση, η παρά της λογικής κατάσταση, ο εκφραζόμενος μέσω της τέχνης υπερρεαλισμός μοιάζει κάποιες φορές ως η μόνη σταθερή συνθήκη ζωής. Και κάτω από το φαινομενικά ασφαλές κι ατάραχο ανθρώπινο σαρκίο, ο εκκολαπτόμενος σπόρος της επικείμενης παρέκκλισης που φύεται και ριζώνει εν αγνοία μας και αυτοβούλως.
Μία πολυεπίπεδη παράσταση, πολλαπλών θεάσεων με σκηνοθετικά ευρήματα που γοητεύουν. Σκηνικά και κοστούμια βγαλμένα από το πιο παράλογο όνειρο. Παιδικά παιχνίδια, αστέρια, αυτοκτονικές κούνιες όμοιες με αγχόνες, κρεβάτια-φέρετρα, φυσιογνωμίες συνυφασμένες με το ετοιμόρροπο σκηνικό τους περιβάλλον. Μία αφηγηματική χαρμολύπη, ένας καταιγισμός λεκτικών και οπτικών αρχετύπων, μία παρεμβολή του χάους στη φαινομενικά τακτοποιημένη μας ζωή ή μία εν δυνάμει τάξη που ψάχνει να βρει χώρο μέσα στο κοσμικό κι ανθρώπινο χάος.
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Έξω από τα Τείχη (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης).
Εισιτήρια: 10€, 8€ φοιτητικά-μαθητικά, 5€ σπουδαστές θεατρικών σχολών-άνεργοι.
Κείμενο-σκηνοθεσία: Γιώργος Νεράντζης
Σκηνικά-κοστούμια: Χρύσα Μάντακα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Σκηνογραφικές Κατασκευές: Στέργιος Πρώιος
Κατασκευή κοστουμιών: Κική Ιωαννίδου
Τεχνική υποστήριξη: Αναστασία Περδίκη
Παίζουν: Γιάννης Περδίκης, Λίζα Μιμιλίδου, Μπάμπης Κοροξενός, Άρις Βαμβακίδης, Δώρα Σαράτση