 |
| έργο του Paris Saclay |
Δημήτρης Χαλκαίος
«ΜΑΛΟΡΙ»
Μ
έτσι ξεκινά η Μοναξιά
με τα μη και τα δεν,
και το Μάταιο
ενός ορίζοντα που έπαψε να ζυγώνει.
Α
όχι αγάπη
όχι πια
Ανήμπορος, ίσως
Ανόητος, αναμφίβολα.
στο λάμδα, κοντοστέκομαι
Λίμνη. Λάθη.
θα είναι μια Λίμνη από Λάθη, λοιπόν
Λοιπόν, όπως το συμπέρασμα
ότι η ζωή παρακάμπτει
τους ανήμπορους ανόητους.
όμικρον, όπως Όνειρα
κάποτε
όπως Όμορφος
κάπου
ανάμεσα στα στάχια και το φως
μιας γης ολότελα ξένης.
γράμμα Ρ από τον έρωτα
χωρίς το ε
απομένει μόνο το Ρώτα
μα δεν ελπίζω
η απάντηση έσβησε εκείνη τη νύχτα
όποιο κι αν ήταν το ερώτημα.
Γιώτα το τελευταίο γράμμα
Ιστορία ανείπωτη μέχρι τώρα
σκάλισμα στο κερί που λιώνει
κάτω από τη γροθιά του χρόνου.
Μάλορι
κάθε ανάσα γίνεται καρφί
κάθε καρφί σημάδι καταδίκης
που δε σε κράτησα σφιχτά
εκείνη τη νύχτα του χειμώνα
στο ύπουλο χιόνι
και πέταξες αθόρυβα
μαύρο πουλί.
Μάλορι γράφω στους τοίχους των κελιών
Μάλορι γράφει και στον ανθισμένο τάφο.
κλωτσώ με δύναμη το σκαμνί
ν’ αποδράσω στο άπειρο.
θα φέρω τριαντάφυλλα
τα κόκκινα, από τον κήπο.
